محمد اسماعیلی

من محمد اسماعیلی، فارغ‌التحصیل روان‌شناسی تربیتی از دانشگاه شهید بهشتی، و در حال حاضر کاندیدای دکتری روان‌شناسی تربیتی دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات هستم. کار بالینی خود را از سال ۱۳۹۶ در حوزه‌ی کودک و نوجوان آغاز کردم و پس از سال ۱۳۹۹ فعالیت خود را در زمینه‌ی روان‌درمانی بزرگسال ادامه دادم و در حال حاضر در حوزه‌ی روان‌درمانی تحلیلی فردی با رویکرد فرویدی – لکانی با «مرکز روان‌شناسی آگاه» شعبه‌ی تهران همکاری می‌کنم.

از سال ۱۳۹۵ تا به حال دوره‌های مختلفی را در رویکردهای متفاوت روان‌درمانی گذرانده‌ام و پس از گذشت مدتی از درمان شخصی و مطالعه‌ام در حوزه‌ی روانکاوی به نگاه متفاوت و ژرف‌تر این رویکرد به سوژه علاقه‌مند شدم. به طور خاص در حوزه‌ی روان‌تحلیلی، دوره‌هایی نظیر آسیب‌شناسی روانی از دیدگاه فروید، تعبیر رؤیا، اخلاق در روانکاوی، لکان‌خوانی، سمینارهای بالینی و مواردی از این دست را به طور عمده در «مرکز روان‌شناسی سیاووشان» گذرانده‌ام و در حال حاضر نیز دانش‌پژوه مرکز نامبرده و «مؤسسه نبض خوش زندگی» هستم.

از آنجا که تحلیل شخصی، شرکت در دوره‌های آموزشی و سوپرویژن فردی از الزامات فعالیت در حوزه‌ی روان‌درمانی به حساب می‌آید، در تمام مسیرم تاکنون به این سه اصل پایبند بوده‌ام و خوشبختانه این راه را با اساتید مطرح فارسی زبان در حوزه‌ی روانکاوی – چه در داخل و چه در خارج از ایران – سپری کرده‌ام.

در انتخاب رویکرد درمانی به نگاه روان‌کاوی به سوژه به مثابه انسان یک میلیون ساله و توجه به میراث جمعی بشر طی تمدن در کنار فردگرایی و توجه به ناآگاه متفاوت هر شخص علاقه‌مند شدم. از آنجا که تمایلاتی گره خورده به ادبیات و هنرهای تجسمی داشته و دارم، به جستجوی فهم این آثار تمدن از منظر روانکاوی پرداخته، شرح‌هایی از این منظر بر آثاری چند در حوزه‌ی ادبیات و رسانه نگاشته‌ام. بی شک، این موضوع که فهم توده‌ی انسانی و امر روانی در روانکاوی از دل اسطوره، تاریخ، انسان‌شناسی و ادبیات بیرون آمده، پیوندی دیرین بین دانش روانکاوی و انتزاع هنری برقرار کرده است.

نکته‌ی حائز اهمیت در انتخاب این رویکرد برای شروع یا ادامه‌ی درمان شما در نظر گرفتن روانکاوی به عنوان چیزی متفاوت از صرفِ حذف نشانگان بیماری است. اگرچه که این نتیجه در طی روند حاصل می‌شود، اما روانکاوی‌شونده در پی حقیقت می‌گردد نه صرفا خاموش کردن نشانگان آن. او سخن می‌گوید چرا که از نقطه‌ی سکوتش در رنج است. «کلمه» همانگونه که مسیر بشر را به تمدن باز کرد، مسیر پیش روی مراجع را در زندگی فردی‌اش روشن می‌کند و روانکاو چیزی را از روانکاوی شونده می‌شنود که او خود عاجز است از شنیدنش. روانکاوی به دنبال فهم آن جامانده‌ای است که ما خموشیم و او در فغان و در غوغاست، فهمی که به از سر نوشتن سرنوشت می‌انجامد.