با انتشار اخبار گسترده ای در مورد ویروس کرونا ، کودکان و نوجوانان ممکن است در مورد سلامتی و ایمنی خود نگران باشند.
والدین باید ترس های کودکان خود را گوش دهند و آنها را برطرف کنند.
قبل از صحبت با کودکان در مورد آنچه ممکن است از اخبار، شبکه های اجتماعی مشاهده کرده باشند یا از همسالان خود شنیده باشند اطلاعات کسب کنید.
ما نیاز داریم بدانیم که کودک یا نوجوان ما چه چیزی شنیده، از کجا شنیده است و چه میزان اطلاعاتی که در مورد ویروس کرونا کسب کرده است، درست است و چه میزان نادرست است. مهم است به صحبت های کودکانمان در مورد آنچه شنیده اند و سؤالاتی که دارند، گوش دهیم.
اگر کودک حرفی نزده باشد، آیا می توانیم موضوع را مطرح کنیم؟
احساسات کودکان تحت تاثیر احساسات والدین قرار می گیرد. وقتی ما به عنوان والدین مضطرب هستیم، تصور کنید کودکان ما چه احساسی دارند؟
کودکان می توانند اضطراب را احساس کنند.
ما باید آگاه باشیم که کودکان حتی اگر درمورد ویروس کرونا صحبت نمی کنند ممکن است دچار نگرانی باشند و فقط به این دلیل كه كودك این مسئله را به ما منتقل نمی كند یا حرف نمی زند به این معنا نیست كه در ذهن آنها چنین نگرانی وجود ندارد.
ما با مشاهده ی رفتارهای کودکان و تغییرات رفتاری آنها می توانیم متوجه ی نگرانی آنها شویم، حتی اگر در مورد کرونا صحبت نکنند.
کودکان در بیشتر موارد، نگرانی و اضطراب های خود را در رفتارشان نشان می دهند. اگر کودکی شب ادراری، بی قراری، کابوس های شبانه، رفتارهای چسبندگی و … را به صورت ناگهانی و با شدت نشان می دهد، نشانه ای از اضطراب است، که با رفع اضطراب، رفتارهای اضطرابی کاهش می یابد.
صحبت با نوجوانان در مورد ویروس کرونا:
نوجوانان، احتمالاً در معرض اطلاعات مربوط به شیوع ویروس کرونا از طریق شبکه های اجتماعی، اخبار، مدرسه و همسالان هستند. می توانیم با یک گفتگوی صریح و مستقیم با آنها صحبت کنیم.
” از آنها بپرسیم که درباره ی ویروس کرونا چه فکری می کنند؟ احساسشان چیست؟ یا اگر به طور خاص در مورد هر چیزی که مربوط به بیماری است نگران هستند به ما بگویند. نظرات خود را در مورد ویروس کرونا و آنچه که شنیده اند را به اشتراک بگذارند. و در آخر پیشنهادات بهداشتی که همگی باید رعایت کنیم را مرور کنیم.”
به نوجوانان بگوییم، اگر سؤال یا نگرانی برای آنها ایجاد شد، با ما صحبت کنند و ما به آنها کمک خواهیم کرد.
صحبت با خردسالان در مورد ویروس کرونا:
برای کودکان کوچک تر، پیشنهاد می کنیم:
بیشتر از آنچه با آنها در مورد ویروس کرونا صحبت کنیم به صحبت ها و نگرانی آنها گوش دهیم.
” توجه کنیم که از چه چیزی ترسیده اند و از قبل چه چیزی می دانند.” سعی کنیم به هر سؤال خاص که دارند پاسخ صادقانه و متناسب با درک آنها دهیم. حتی اگر از پرسیدن این سؤالات احساس ناراحتی می کنند، اجازه دهیم در مورد احساساتشان حرف بزنند یا آن را نشان دهند.
به واکنش های رفتاری و احساسی کودکان حامیانه پاسخ دهیم و به آنها اطمینان دهیم که مراقبشان هستیم.
چگونگی صحبت با کودکان:
- ما باید با توجه به سن کودک، میزان درک و توانایی پردازش اطلاعات آنها و میزان قرار گرفتن در معرض اخبار مربوط به ویروس کرونا با زبان قابل درک برای کودک با آنها صحبت کنیم.
- از بمباران کردن کودک با دادن اطلاعات زیاد بپرهیزیم. از رفتار خود آگاه باشیم. اگر ما به وضوح ناراحت باشیم یا به گونه ای واکنش نشان دهیم که می ترسیم، کودکان از احساسات ما تاثیر می گیرند و مضطرب می شوند. حتی دیگر به آنچه در مورد بیماری به آنها توضیح می دهیم گوش نمی کنند.
اگر کودک شما سؤالات پرتکرار زیادی می پرسد، مانند : “شما بیمار نخواهید شد ؟”، یا “من بیمار نمی شوم؟”، یا “ما نمی میریم ؟”
آنها به احتمال زیاد به دنبال اطمینان هستند. کودکان بیشتر به ما نگاه می کنند تا این اطمینان را به دست آورند. به جای توضیح چندین باره و دادن اطلاعات بسیار به آنها با احساسات کودکانمان همدردی کنیم.
“من فکر می کنم که تو از کرونا ترسیده ای و نگران هستی ، مامان و بابا کنارت هستند و از تو مراقبت می کنند.”
- به جای اطمینان دادن به کودکان، می توانیم به کودک خود مهارت های مقابله ای را آموزش دهیم.
به عنوان مثال : ” با کودک رفتارهای عملی که می تواند انجام دهد را تمرین کنیم: پوشاندن بینی و دهان هنگام سرفه یا عطسه، شستن مرتب دستان با صابون یا آب و الکل، جلوگیری از تماس دستان با چشم، بینی و دهان. ” می توانیم تصاویر چگونگی انجام این کارها را به کودک نشان دهیم یا خودمان این رفتارها را به صورت نمایشی به او نشان دهیم تا مشاهده کند.
- گاهی به نفع سلامت روانی ما و کودکانمان است که از چرخه اخبار مختلف ویروس کرونا دور بمانیم:
“بگوییم ما می خواهیم برای حفظ سلامتی خودمان تلاش کنیم. ما می خواهیم آگاه باشیم اما نمی خواهیم مضطرب شویم. بنابراین می توانیم اخبار را فقط از سایت سازمان بهداشت جهانی یا سایت های معتبر دیگر که می شناسیم، بخوانیم. یا اگر سؤال داریم که جواب آن را نمی دانیم ، اجازه دهید در این مورد با پزشک خود صحبت کنیم.”
- برنامه های کودکان را تغییر ندهیم و به رفتارهایی که با آنها انجام می دهیم آگاه باشیم و اگر رفتاری باید تغییر کند به کودک صادقانه و قابل فهم توضیح دهیم.
- با کودکان روزانه نیم ساعت وقت بگذرانیم ، بازی کنیم و در مورد افکار و احساساتی که دارند صحبت کنیم. نیازی نیست لحظه به لحظه به کودکان یادآوری کنیم دستان خود را بشورند. با انجام این کارها استرس را در کودکان افزایش می دهیم و آنها هر چه کوچک تر باشند نمی توانند در مورد نگرانی خود صحبت کنند و آن را در گریه ها، چسبندگی، کابوس و شب ادراری نشان می دهند.
- گر ما به جهت شغلی که داریم یا با مبتلا شدن به بیماری مجبور هستیم به بیمارستان برویم یا از کودک دور شویم به کودک توضیح دهیم کجا می رویم؟ به چه علت؟ کی بر می گردیم؟ و در نبود ما می تواند پیش چه کسی بماند. مرتب با کودک در تماس باشیم و به او اطلاع دهیم که همه چیز مرتب است. در نبود خود از کودک بپرسیم آیا او احساس امنیت می کند؟ آیا از چیزی ترسیده یا ناراحت است؟
- اگر کودکان در مورد درمان ویروس کرونا نگران هستند، می توانیم به کودکان بگوییم که پزشکان در سرتاسر جهان برای یافتن راه حل و مراقبت از افرادی که در حال حاضر بیمار هستند تلاش می کنند. اگر چیزی را نمی دانیم، از گفتن “من نمی دانم” نترسیم.
برای مطالعه در مورد سلامت روان در دوران اپیدمی ویروس کرونا، اینجا را کلیک کنید.
