چرا در نهایت با پدر و مادرمان ازدواج می‌کنیم؟

شاید هیچ‌چیز به اندازه این کشف ناامیدکننده نباشد که پس از سال‌ها تلاش برای فرار از دوران کودکی ناکارآمد خود، «بفهمیم که با فردی دقیقا مانند والدینمان ازدواج کرده‌ایم.»

همه ما بدون آگاهی از این واقعیت، با مادر یا پدرمان ازدواج می‌کنیم. ممکن است فکر کنیم که همسر ما خصوصیاتی کاملا متفاوت با والدینمان دارد. در ظاهر، ممکن است واقعاً از نظر سبک زندگی و سلیقه با والدین ما متفاوت باشند؛ اما به شکل کاملا یکسانی نسخه‌ی به‌روز شده‌ی پدر و مادرمان است. در نگاه اول این مطلب ممکن است خنده‌دار به نظر برسد. اما در اصل داستانی غم‌انگیز و ترسناک است.

بسیاری از ما روابط پیچیده‌ای با والدینمان داریم. با وجود همه عشقی که به آن‌ها داریم اما تعارضات مهمی را تجربه می‌کنیم که ما را عصبانی می‌کند. با خودمان می‌گوییم دیگر محال است با آدمی مثل مادر یا پدرم ازدواج کنم. بنابراین آخرین کاری که دوست داریم انجام دهیم این است که خودمان را برای یک عمر متعهد به فردی با همان مسائلی کنیم که از دوران نوجوانی سعی کرده‌ایم از آن فرار کنیم.

چرا دوباره رنجی که با والدینمان تجربه کرده‌ایم را با فردی دیگر آغاز می‌کنیم؟

در ظاهر، همسرم و مادرم هیچ وجه اشتراکی ندارند. همسرم، تحصیل‌کرده، شیک و پیچیده است. مادرم درس‌نخوانده و سنتی است. اما هر دو مدام از من انتقاد می‌کنند. هر کاری که تا به حال انجام داده‌ام برای آنها به اندازه کافی خوب نیست.

چگونه در نهایت با مادر یا پدر خود ازدواج می‌کنیم وقتی تمام عمر تلاش کرده‌ایم از آن‌ها فرار کنیم؟

به شکل ناهشیار می‌خواهیم این بار داستان زندگی ما با شخصیتی مثل والدینمان پایانی متفاوت داشته باشد. دیگر کودک نیستیم که بترسیم و احساساتمان را سرکوب کنیم و آسیب ببینیم. فرد بالغی هستیم که این بار امیدواریم بتوانیم پایانی متفاوت بیافرینیم و همه‌چیز به خوبی و خوشی تمام شود.

ما همسری می‌خواهیم که به اندازه‌ی کافی شبیه والدین باشد تا بتوانیم همه‌چیزش را پیش‌بینی کنیم تا همه‌چیز تحت کنترل باشد. اما در عین حال دوست داریم همسرمان به اندازه‌ی کافی متفاوت نیز باشد تا راه را برای نوعی خوشبختی آماده کند که آرزوی آن را داشتیم اما در سال‌های اولیه زندگی از آن محروم شدیم.

فردی که با او زندگی مشترک‌مان را شروع می‌کنیم، کسی نیست که اوایل به دلیل شباهتش به والدینمان ما را هیجان‌زده کند؛ بلکه کسی است که در اعماق وجود خود با “پایان خوش” داستان ما موافق است.

وقتی عشق به اندازه‌ی کافی نباشد خرید و فروش آن طبیعی است

وقتی به اندازه کافی از والدین عشق دریافت نکنیم، در جایی نامناسب به دنبال عشق می‌گردیم. در کودکی والدین ترجیح می‌دادند که به ما ترکیب مشخصی از عشق بدهند. مثلا اگر بچه‌ی خوبی می‌شدیم، بیشتر دوستمان داشتند. یا بیش از حد مشخصی ابراز محبت نمی‌کردند؛ چون فکر می‌کردند لوس می‌شویم. ما هم کم‌کم یاد گرفتیم به این نوع دوست داشته شدن عادت کنیم.

 اگر بازی را خوب یاد می‌گرفتیم، والدینمان بیشتر تاییدی را که می‌خواستیم را به ما می‌دادند. و اگر نمی‌توانستیم آنچه را که می‌خواستند به آنها بدهیم، تایید نمی‌شدیم.

ما به ترکیب خاصی از عشق که والدینمان به ما داده‌اند عادت کرده‌ایم؛ همانطور که به آشپزی مادرمان عادت کردیم.

بسیاری از ما در دوران کودکی خوشحال نبودیم. ما ترکیبی از عشق که توسط والدین‌مان به ما داده شده بود را دوست نداشتیم؛ چون باید آن را به دست می‌آوردیم. ما عشق واقعی بی‌قید و شرط را می‌خواستیم اما نبود. در نتیجه تصمیم گرفتیم شریکی را انتخاب کنیم که با والدینمان متفاوت باشد.

با این وجود، ما معمولاً شریک عاطفی‌مان را بسیار شبیه والدین خود انتخاب می‌کنیم، چون به شکل ناهشیار دوست داریم الگوهایی را تکرار کنیم که برایمان آشنا هستند. مطمئنیم که اگر همسرمان شبیه مادر یا پدرمان باشد دوست داشته می‌شویم.

ما همان تجارت عشقی را که در دوران کودکی با والدین خود انجام می‌دادیم انجام می‌دهیم؛ بنابراین در نهایت با شرکای مشابه والدین خود مواجه می‌شویم. پس دوباره عشق واقعی بی‌قید و شرط را از دست می‌دهیم.

برای ازدواج با فرد مناسب چه کنیم؟

اگر می‌خواهیم زندگی عاشقانه ما به طور ایده‌آل پیش برود، باید از خود سه سوال بپرسیم:

1. جنبه‌های خوب والدین که ما را جذب می‌کند چه هستند؟

2. عیب‌های آن‌ها چه هستند؟

3. اگر در رابطه با کسی هستیم که عیوب مشابهی دارد، برای غلبه بر این عیوب و بهبود آنها چه باید بکنیم؟

این سوالات به ما سرنخ‌هایی می‌دهد و راهنمایی‌مان می‌کند که چه نوع فردی احتمالاً ما را به وجد می‌آورد، احتمالاً می‌خواهیم با او چه کاری انجام دهیم و چقدر با او سازگاری داریم.

اصلاً لازم نیست نگران باشیم که قرار است با نسخه‌ای مثل والدین خود ازدواج کنیم. ما فقط باید پارتنرمان را با دقت بررسی کنیم تا ببینیم آیا واقعاً با پایان خوشی که ما انتظارش را داریم موافق هستند.

نحوه بزرگ شدن ما تأثیر قدرتمندی بر نحوه‌ی نگاه ما به جهان دارد، که به نوبه‌ی خود عملاً نحوه تصمیم‌گیری ما را تا پایان عمر تعیین می‌کند. اما همیشه می‌توانیم انتخاب متفاوتی داشته باشیم. می‌توانیم بپذیریم که در دوران کودکی قربانی شده‌ایم و در آن به اندازه کافی دوست داشته نشدیم و مسیر زندگی‌مان را تغییر دهیم و عشق واقعی و شادی واقعی را پیدا کنیم.

منبع: وبسایت مدرسه زندگی