سهم من از دنیا این است که مهربان ترین باشم

یک لحظه تصور کن سهم تو از  دنیا این است که نقش آدمی را داشته باشی که فقط دیگران را راضی و خشنود نگهداری.

یعنی اینکه اجازه نداشته باشی در مقابل خواسته های دیگران نه بگویی چون تو وظیفه داری نیازهای آنها را برطرف کنی.

در واقع تو همیشه باید کاری کنی که دیگران احساس خوبی داشته باشند. تو پیغام آور رفع غم و اندوه و فداکاری بی حد و حساب خواهی بود. تو قرار است همیشه با معرفت ترین و دلسوز ترین باشی. هر وقت کسی احساس تنهایی کرد، بی حوصله بود، نیاز داشت درد و دل کند تو سریع در دسترس باشی.

از لطف تا وظیفه

تازه مسئولیت یک سری از کارهای شان هم بی چون و چرا باید بپذیری و حواست باشد در این نقشی که داری قرار نیست کسی از تو تشکر کند یا ارزش گذاری برای تو رقم بخورد. چون آنها به کارهای تو در جایگاه لطف نگاه نمی کنند؛ بلکه تصورشان این است که این کار را انجام دادی چون وظیفه تو بوده است.

پس تو در واقع نه از لحاظ مادی و نه از لحاظ عاطفی و معنوی چیزی در مقابل مهربانیت دریافت نخواهی کرد. از این ها گذشته چون قرار بر این است که تو مطلقاً کسی را ناراحت نکنی، هرگاه که دیگران بر حریم شخصی تو تجاوز کردند و با اخلاق و رفتارشان تو را آزردند حق نداری چیزی بگویی، اعتراضی کنی و واکنش نشان دهی، فقط حق داری بیشتر محبت کنی و مهربان تر باشی.

توانایی محدود من به عنوان یک انسان

تصور من این است که این نقش تنها از عهده یک ربات بر می آید. البته با کمی تأمل متوجه می شویم همان ربات هم به‌ سرعت فرسوده و مستهلک خواهد شد. چنان چاه آبی که بیش از ظرفیتش از آن آب برداشت شود به زودی خشک و تهی خواهد شد. 

در حالی که آدمی، بنابر طبیعت انسان بودن، توانایی های محدودی دارد.

احساسات بخش تاثیر گذار وجود

بنی بشر احساساتی دارد و داشتن مداوم این نقش، یعنی دور شدن از احساساتش. به طور واضح تر یعنی دور شدن و نادیده گرفته شدن بخش تأثیرگذار وجودیش.

همان بخشی که به دیگران نشان می دهد مرزها و محدودیت های مان چیست؟ و کجاست؟ همان بخشی که گاهی حتی با خشمگین شدن به دیگران و به خودمان کمک می کند تا به درکی واقعی تر از مسائل و مشکلات مان برسیم. در غیر این صورت پس از مدتی آن دریای مهربانی، سرخورده، آزرده از دیگران، کین خواه و انتقادطلب خواهد شد.

واقعیت این است که ما انسانیم، خورشید نیستیم که بی دریغ بتابیم.

در واقع، مهربانی ، عشق ورزی و فداکاری هنگامی معنا دار و اثر گذار خواهند بود که در قدم اول بر خودمان تابیده شود و بعد بر دیگران.

بیشتر بخوانید:

• داستانی از اشک ها و لبخندها
• شفقت خود (Self-compassion) – بخش اول
• نیروی روشنی بخش هیجانات
• بهترین راه برای فراموش‌ کردن گذشته در فیلم سولاریس
• ۲۰ نشانۀ پارتنر کنترلگر (قسمت اول)