امسال با یک گل بهار خواهد شد! بهار آغاز شده است و عید و نوروز فرا رسیده است و انسان هایی که شوق دیدن و بودن در بهار در اعماق وجود شان ریشه دارد. انسانی که می داند کمی آن طرف تر درخت ها چه قدر شکوفه داده اند. باغ ها تا چه اندازه گل دارند و پرندگان چه قدر زیبا و دلبرانه آواز سر داده اند. به او گفته اند که به طورطبیعی مدنی بالطبع است. او به واقع می داند که همیشه و به خصوص در بهار، بودن در کنار دیگران چه قدر لذت بخش است، و شنیده است که با یک گل بهار نمی شود.
اما حال به او گفته اند بهار است اما باید تنها باشی
فصل ِبهار است اما بهاری که نمی توان در آن دستی را فشرد. بهار است اما بهاری که برای جلوگیری از تبدیل شدن آن به خزان باید کوشید و در حقیقت با یک گل بهارت را بهار کن. اکنون او برای این که سبزه ها به زردی و بهار به خزان تبدیل نشود، برای این که شکوفه ها در آغوش درختان نفس بکشند و برای این که گل های باغچه ی همسایه نیز زنده بماند، باید این بهار را به خانه ی خود خلاصه کند. به باغچه و درختی در حیاط خانه ی خود و البته به خود؛ آری درست است “به خود” ، خود انسان.
انسانی که می خواهد این بهار خود را مشتاقانه در آغوش بکشد، خود را ببوید و نوازشش کند. آن گاه بنشاندش رو به روی خودش و برایش بگوید که چه قدر دور بودن و فاصله داشتن از او دشوار است. برایش بگوید که گاهی آدم چه قدر دلش برای خودش تنگ می شود. سپس ببردش جلوی پنجره ی اتاق تا آمدن بهار را به نظاره بنشیند، و ببیند کمی آن طرف تر چه گل هایی برایش دل تنگ شده اند و به انتظارش نشسته اند. گنجشکانی را ببیند که به شوق دیدنش چگونه ترانه های بودن را چه عاشقانه با هم میخوانند.
آری تا ببیند بهار امسال هم آمده است
نشان به آن نشان که خورشید طلوع کرده است و آفتاب بهاری زمین را نوازش می دهد. بعدش وقتی دلش به بودن بهار گرم شد، از همان پشت پنجره، آری از همان فاصله با سبزه ها و گل ها با درختان و شکوفه های تازه متولد شده و با خورشید و آفتاب پیمان ببندد که او هم سبز خواهد شد و سبز خواهد ماند و با واژه هایی از جنس بودن خود، خودی که در پی لمس بهار و اوج گرفتن است شعر خواهد سرود و با گنجشکان هم آواز خواهد شد. این بهار فصل خودها است، خود هایی که باید زنده بمانند، رشد و پرورش یابند، جوانه بزنند و شکوفه بدهند.
بهار است و مسافرت هایش
این بهار را باید به اعماق وجود خود سفر کرد. باید خود را شناخت. باید غمگین شدن از روی همدلی را آموخت و لبخند و شادی خالصانه را تمرین کرد. باید با خود رو به رو شد. خود را لمس کرد. باید دستش را گرفت و برد تا هر چقدر دلش می خواهد شعر بخواند، کتاب بخواند. در این بهار و این عید “خود” باید بیاموزد که باشد. باید بودن در زمان حال با خودِ خودش را تمرین کند تا بودن خالصانه و حقیقی با دیگران را نیز بیاموزد.
آن گاه خواهد دید که چه قدر عید مبارک است و خواهد دید که چگونه با یک گل بهار خواهد شد. بهاری برای تحقق خود، بهاری که مقدمه ای برای بهاری دیگر است. مقدمه ای برای بهاری که خود های شکفته به یک دیگر می پیوندند. بهاری که می توان در آن باز هم دستی را فشرد وآغوشی را تجربه کرد و بودن های واقعی با یک دیگر را جشن گرفت. و ما بی شک چنین بهاری را با هم جشن خواهیم گرفت، حتی اگر در تابستان باشد. فقط کافی است ابتدا بهارِ بودن با خویشتن را تجربه کنیم.
دیر گاهی است که افتاده ام از خویش به دور / شاید این عید به دیدار خودم هم بروم
قیصر امین پور
برای مطالعه مقاله ی «بهار ؛ در باب تمنا برای نو شدن»، اینجا را کلیک کنید.
