بهار ؛ در باب تمنا برای نو شدن

ما هیچ گاه مثل درخت ها نبوده ایم، اما هر سال با بهار برای شروع دوباره ی زندگی جشن گرفته ایم و آرزو کرده ایم، حافظه مان نو شود، از تن خشکمان شکوفه دربیاید و همه چیز از اول شروع شود. انگار که روزهای قبل اصلا نبوده اند. هر سال آرزو کرده ایم روزهای پیش رو متفاوت باشند. ناراحتی ها پشتِ درِ بیست و نهِ اسفند بمانند و با ما وارد سال بعد نشوند. انگار که آن ها چیزی جز ما هستند. چیزی جز حافظه ی ما، و خط های صورت ما. غافل از این که ما هیچ گاه مثل درخت ها نبوده ایم.

ما هر روز را با زخم هامان با جای زخم هامان، با فقدان ها و دردهامان تمام می کنیم

و فردا دوباره تمامشان را توی چین های دور چشممان، تارهای سفید موهایمان و شِکن های بخش حافظه ی مغزمان جا می دهیم و روز را شروع می کنیم. ماه را شروع می کنیم، سال را شروع می کنیم. اصلا ما خودِ رنج های بُرده مان هستیم. ما خودِ جاهای خالیِ ادراک کرده مان هستیم و زمان برای ما نقطه ی بُرِشی ندارد. ما توی زمان جریان داریم و وقتی سال جدید و بهار را شروع می کنیم، چیزی از ما پشتِ در نمی ماند.

اما ما دوست داریم باور کنیم که مثل درختانیم. که با بهار حافظه مان نو می‌شود. دوست داریم باور کنیم زندگیمان نقاط برش زیادی دارد؛ مثل فردا، شنبه، ماه بعد و سالِ نو. ما به فرصت های دوباره دل داده ایم. ما با وعده‌‌ی تمام شدنِ چیزها، عوض شدنِ روزها دلخوشیم. ما برای نفس تازه کردن، برای ادامه دادن، به بهار، به دیدن حافظه ی جدید درخت ها نیازمندیم. غافل از این که ما در یک پیوستار زندگی می کنیم و دردها و رنج هایمان با نو شدنِ روزها و سال ها پاک نمی شوند.

ما هیچ گاه مثل درخت‌ها نبوده‌ایم. ما بهتر زیسته ایم. ما زندگی چندباره ی درختان را با یک حافظه ی مشترک زیسته ایم. ما از جای زخم‌هامان برای سال های بعد یادداشت برداشته ایم. ما با هر زخم، با هر فقدان، با هر اندوه، هویت تازه ای شکل داده ایم و آن را با خود به فرداهایمان کشانده ایم.

ما هیچ گاه مثل درخت ها نبوده ایم؛

رشد ما هیچ گاه محدود به بهار نبوده است. ما هر روزی را که زیسته ایم، رشد کرده ایم. از پسِ دردها و از دست دادن‌ها رشد کرده ایم. با شروع فصل و سال، آغار نشده ایم، بلکه ادامه یافته ایم. با همه ی این ها هر سال با بهار، برای شروع دوباره ی زندگی جشن گرفته ایم و آرزو کرده ایم، حافظه مان نو شود، از تن خشکمان شکوفه دربیاید و همه چیز از اول شروع شود. انگار که روزهای قبل اصلا نبوده اند. ما آرزو کرده ایم که مثل درختان باشیم. غافل از آن که ما از درختان پویاتر بوده ایم. از آن ها بیشتر زیسته ایم.

اصلا رشد کردن و تداوم داشتن در لحظه ها خاصیت ماست. هزار خاطره، هزاران هزار اتفاق، با خود به سال جدید آورده ایم و اتفاقات این سال را با عصاره ی تجاربمان از سال هایی که گذشت، رقم خواهیم زد. یا درس خواهیم گرفت، خودمان را خواهیم شناخت و تغییر خواهیم کرد، یا بدون شناختنِ چیزی بیشتر از خود، الگویی را مکرر ادامه خواهیم داد. این سال جدید نیست که روزهای ما را آینده ی ما را شکل می دهد؛ ما هیچ گاه مثل درخت ها نبوده ایم، ما هستیم که سال ها و روزهای خود را می سازیم.

برای مطالعه مقاله ی «امسال با یک گل بهار خواهد شد»، اینجا را کلیک کنید.