سفر به دنیای هیجان انگیز درون

نوروز است تداعی کننده ی تعطیلات و سفر. بسیار سفر باید تا پخته شود خامی! در کنار  سفر به معنای عام، سفر به دنیای درون هم می تواند جالب باشد… 

فهم من از تجاربم

در جستجو بودنها همیشه ما را به سمت فهمیدنها هل می دهد… فهم من به عنوان موجودی به نام من… فهم و درک خودم به عنوان شخصیتم فقط در سایه ی رو به جلو بودن در زندگی میسر است… از گذشته ترسیدنها و در گذشته ماندنها و به جلو نرفتنها فقط ما را محکوم به ماندن در مردابهای دست و پا گیر زندگی می کند…تنها راه رو به جلو رفتن در سفر زندگی پذیرش گذشته و نگریستن به آن به چشم تجربه است… تجاربی که توصیف کننده من به عنوان من است… بخشی گریز ناپذیر از وجود من… سفر به دنیای درونی و در آغوش کشیدن رنجها و دردهایم می تواند مرهمی باشد بر زخم دردهایم و رنجهای خودساخته ای که تا کنون کشیده ام. به مرور پذیرش پرونده های نیمه باز درونی ام آنها را به سمت بسته شدن هل می دهد…

تحویل سال من

در فراز و نشیبهای زندگی،  لحظه ی سال نو و تحویل سال گویی تلنگری است که شروع کنیم  به ورق زدن سالی که گذشت و مرور آرزوهای پیش رو. اما آیا اضطراب نرسیدنها و افسوس سال پیش، یاری دهنده ی ماست و ما را به چشم انداز جهان رو به رو وصل می کند؟ 

عهد با خودم

اولین ماجرایی که باید آن را شروع کنیم و در مسیرش باشیم، رابطه با من به عنوان من است … در سال جدید با خود عهد ببندید که سفر دلپذیر خودشناسی را شروع کنید! هدف را سفر به دنیای درون قرار دهید که هدفی بس والا و سخت خواهد بود! کوله پشتی شما خالی است و در طی مسیر پر فراز و نشیب آن به مرور کوله بارتان سنگین و سنگین تر خواهد شد.

در مسیر سفرم به چه خواهم رسید؟

در این مسیر، با شوق بیشتر خواهید زیست. زندگی با هیجان بیشتر  به سمت شما هجوم می آورد و دنیا دلپذیرتر در عین حال دردناکتر خواهد شد زیرا آگاهیتان از خودتان بیشتر می شود و چه بسا آگاهی درد دارد… 

 اما چه زیبا گفت اقبال لاهوری: 

نعره زد عشق که خونین جگری پیدا شد حسن لرزید که صاحب نظری پیدا شد

فطرت آشفت که از خاک جهان مجبور خودگری خودشکنی خودنگری پیدا شد

خبری رفت ز گردون به شبستان ازل حذر ای پردگیان پرده دری پیدا شد

آرزو بیخبر از خویش به آغوش حیات چشم وا کرد و جهان دگری پیدا شد

زندگی گفت که در خاک تپیدم همه عمر تا ازین گنبد دیرینه دری پیدا شد…

سال نو مبارک