عشق، اساسی ترین نیاز روح بشر است. اهمیت این نیاز تا آن جاست که می توان گفت تمام آن چیزی که هر فرد به آن نیاز دارد، در همین یک کلمه خلاصه می شود؛ عشق… بدون عشق، می میریم. اگر زنده ایم یعنی حداقل تا حدودی در آن زمان حساس که به عشق نیاز داشتیم آن را دریافت کرده ایم. نیاز به عشق مخصوص دوران جوانی نیست. ما در تمام لحظات زندگی به عشق نیازمندیم، ۵ماهه باشیم یا ۵۰ ساله.. اما در برخی سنین مثل سنین نوزادی این مسئله آن قدر اهمیت می یابد که حیات مارا درگیر خود می کند. اما چرا گاهی اوقات با اینکه در یک رابطه عاشقانه قرار داریم، احساس میکنیم روحمان هنوز تشنه است؟ انگار هنوز جایی از کار می لنگد. مگر عشق نبود که دوای همه دردها بود؟ پس چرا هنوز دردهای مان تسکین نیافته اند؟ در این مواقع بهتر است از خود بپرسیم آیا حقیقتا اسم این رابطه ای که در آن قرارداریم، رابطه عاشقانه است؟ آیا اصلا این، یک رابطه است؟ رابطه چیست؟ آن چه عشقی است که روحمان را سیراب می کند؟ چه تفاوتی با آنچه ما آن را عشق می خوانیم دارد؟
دکتر مهدی رضا سرافراز، عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز، در کارگاهی با نام عشق سالم، عشق نا سالم، به این سوالات پاسخ می دهد. در این کارگاه روند شکل گیری و تحول عشق، تمایز عشق سالم از مشابه های ناسالم، و دگردیسی عشق کودکانه به عشق متقابل بالغانه بررسی می گردد.

مدرس: دکتر مهدی رضا سرافراز، عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز

تلفن پشتیبانی: ۰۹۱۷۵۸۱۶۱۸۱ و ۰۷۱۳۶۲۶۶۲۰۳