دنیا قبل و بعد از والد شدن

دنیای قبل از ورود به مرحله پدر و مادر شدن با دنیای پس از آن تفاوت هایی دارد. همانقدر که باورمان نمیشود کسی را پیدا کنیم که طعم دوست داشتنی- این چنین جانانه را – با آن تجربه کنیم، همانقدر هم بعدها باورمان نمی شود گاهی تاریک ترین قسمت های وجودی مان این چنین زنده شوند. فکر میکنم این تجربه ها برای اغلب والدین عجیب نباشد و کمابیش آنها را از سر گذرانده باشند. در واقع والد بودن از هر سو که به آن بنگریم تجربه ای سرشار از لحظات خوشایند و ناخوشایند است.

گاهی در رابطه با فرزندمان لحظاتی پیش می آید که نمی توانیم خودمان را کنترل کنیم و دقیقا همان رفتاری را انجام می دهیم که روزی گفتیم هرگز در رابطه با فرزندنمان انجام نخواهیم داد. شاید پذیرفتن این حقیقت سخت باشد که آنقدر ها هم که فکر می کنیم بر همه رفتارهایمان کنترل نداریم.

ما با چه توشه ای به دنیای والدگری وارد میشویم؟

باید بگوییم تجارب گذشته ما از روابط اولیه مان با مراقبین( والدین) خود، بخشی از توشه ماست. صدای گذشته در لحظات حال رابطه ما بافرزندمان همواره شنیده میشود. اینجاست که دیگر آنچه در مورد چگونگی تربیت فرزند خوب و ایمن خواندیم کمتر به کمکمان می آید.

میخواهیم ایمن باشیم، اما گاهی نمیتوانیم.

میخواهیم ایمن باشیم اما گاهی صدای تجارب گذشته ما بلند تر است. آنقدر بلند تر که اجازه نمیدهد صدای نیاز های فرزندمان را بشنویم. گاهی آنقدر درگیر هیجانات درونی خود میشویم که قادر نیستیم به کودکمان دقیق تر بنگریم. وقتی در تجارب اولیه خود با مراقبینمان به اندازه کافی حمایت و محافظت نشدیم، طرد شدیم، نادیده گرفته شدیم، نیاز هایمان برطرف نشده است، دید امروز ما در رابطه با فرزندمان محدود میشود. صدای نیاز های فرزندنمان ما را آشفته می کند.

خبر خوب؛ محکوم به تکرار گذشته نیستیم.

هر چند کودکی مان ‌و تجارب مان از گذشته چندان امن و خوب نباشد اما ما محکوم به تکرار گذشته نیستیم. برای شفای زخم های عمیق قدیمی هیچ گاه دیر نیست. شناخت تأثیر تجارب گذشته به والدین کمک میکند بر احساسات و رفتارهای خود کنترل بیشتری داشته باشند و بتوانند از لحظه های سخت فرزندپروری با تسلط بیشتری عبور کنند از سوی دیگر درک بهتری از نیاز های فرزند خود داشته باشند و آنها را بهتر برآورده کنند.

قصد داریم در این کارگاه به تأثیر کودکی والدین و ارتباط با مراقبین اولیه شان بر رابطه امروز آنها با فرزندانشان بپردازیم.

در این کارگاه به سؤالات زیر پاسخ می دهیم:

• تجارب گذشته ما با والدین خود چگونه می تواند رابطه الان با فرزندمان را تحت تأثیر قرار دهد؟
• چرا از الگوهای گذشته همچنان در رابطه با فرزند خود استفاده می کنیم ؟
• کودک من چه نیاز هایی دارد و من با کدامیک از این نیاز ها بر اساس تجارب خودم احساس خوشایندی ندارم؟ چگونه کنترل ذهن خود را بدست بگیریم و صدای گذشته را در ذهن خود کم کنیم ؟

سرفصل هایی که در این کارگاه به آنها می پردازیم:

• آشنایی والدین با نقش دنیای درونی خود در رابطه با فرزندشان
• آَشنایی با مفهوم صدای گذشته در فرزندپروری
• چرخه نیاز های کودک
• کدامیک از نیازهای کودکم برای من خوشایند نیست؟ نزدیکی؟ جدایی؟و…
• چگونه کنترل ذهن خود را بدست بگیریم و صدای گذشته را کم کنیم؟

چند نکته مهم از محتوای کارگاه ردپای کودکی من در تربیت فرزند:

• نمی توان برای دیگری مراقبی خوب و کافی بود، مادام که کسی در درونمان نشسته و مویه میکند.
• اگر بپرسید ما با چه توشه ای به دنیای والدگری وارد میشویم؛ باید بگویم تجارب گذشته ما از روابط اولیه مان با مراقبین خود، همراه و همقدم ماست.
• میخواهیم ایمن باشیم اما گاهی صدای تجارب گذشته ما بلند تر است. آنقدر بلند تر که اجازه نمیدهد صدای نیاز های فرزندمان را بشنویم.
• هر چند کودکی مان ‌و تجارب مان از گذشته چنان امن و خوب نباشد؛ ما محکوم به تکرار گذشته نیستیم. برای شفای زخم های عمیق قدیمی هیچ گاه دیر نیست. تجربه های اولیه سرنوشت ما را تعیین نمی کند.
• درک زندگی خودمان بهترین هدیه ای است که می توانیم به خودمان و فرزندمان بدهیم. درک و معنا دادن دوباره به تجارب کودکی کمکمان میکند کودکی خود را التیام ببخشیم و بتوانیم حالا واقعا به کودکمان نگاه کنیم و برای اون امن تر باشیم.

نحوه دسترسی به دوره

بعد از پرداخت و ثبت نام در دوره، به شما دسترسی اسپات پلیر برای ویدیوهای ضبط شده دوره داده می شود.

مخاطب: والدین کودکان و نوجوانان و متخصصین

مدرس: خانم آرزو فلاح، کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی خانواده دانشگاه شهید بهشتی تهران