فرق تراپیست و روانشناس در چیست؟

موضوع تفاوت‌های میان روانشناس و تراپیست یکی از موضوعاتی است که بسیاری از ما هنگام جست‌وجو برای دریافت کمک در زمینۀ سلامت روان با آن مواجه می‌شویم. اگرچه گاهی این دو عنوان به جای هم استفاده می‌شوند؛ اما تفاوت‌هایی اساسی بین این دو حرفه وجود دارد که درکش برای انتخاب بهترین گزینۀ درمانی ضروری است. بسیاری از افراد ممکن است ندانند که روانشناس و تراپیست چه تفاوت‌هایی دارند و چه زمانی باید هر یک را انتخاب کرد. در این مقاله از بلاگ کلینیک روانشناسی آگاه به این پرسش‌های رایج پاسخ داده و تفاوت‌های این دو حوزه را بررسی خواهیم کرد.

روانشناس و تراپیست هر دو متخصصانی هستند که در زمینۀ سلامت روان فعالیت می‌کنند، اما رویکرد و آموزش آن‌ها متفاوت است. روانشناس معمولاً تحصیلات دانشگاهی گسترده‌ای در رشته روانشناسی دارد و اغلب به تحلیل و ارزیابی  مسائل روانی و رفتاری افراد پرداخته و می‌تواند اختلالات روانی را نیز تشخیص بدهد. از سوی دیگر، تراپیست‌ها معمولاً تمرکز بیشتری بر درمان مشکلات روانی از طریق درمان گفت‌وگومحور دارند و ممکن است از رویکردهای مختلفی برای کمک به افراد در مدیریت احساسات و رفتارهای خود استفاده کنند.

در نهایت، تفاوت اصلی میان روانشناس و تراپیست در نوع آموزش، صلاحیت‌ها و وظایف آن‌هاست. روانشناسان معمولاً قادر به انجام تحقیقات و ارزیابی‌های روانشناختی هستند، در حالی که تراپیست‌ها بیشتر بر روی تکنیک‌های درمانی و مشاوره تمرکز می‌کنند. درک این تفاوت‌ها می‌تواند به افراد کمک کند تا در هنگام جست‌وجوی درمان، تصمیم آگاهانه‌تری بگیرند.

روانشناس کیست؟

روانشناس کسی است که به مطالعۀ رفتار و فرآیندهای ذهنی انسان‌ها می‌پردازد. این حرفه از آنجایی که با ذهن و احساسات انسان‌ها ارتباط مستقیم دارد از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. روانشناسان می‌توانند در زمینه‌های مختلفی مانند مشاوره، روان‌درمانی، تحقیق و آموزش ورود کرده و فعالیت کنند.

تحصیلات و مسیر شغلی روانشناس

برای تبدیل شدن به روانشناس، فرد باید تحصیلات آکادمیک و تجربی مناسبی داشته باشد. مسیر تحصیلی روانشناسان معمولاً از مقاطع کارشناسی آغاز می‌شود:

• کارشناسی روانشناسی:

در این مقطع، فرد با اصول و مبانی روانشناسی آشنا می‌شود. دروس این مقطع معمولاً شامل روانشناسی عمومی، رشد، یادگیری، شناخت، شخصیت، روانشناسی اجتماعی و روش‌های تحقیق است.

• کارشناسی ارشد روانشناسی:

در مقطع ارشد، فرد باید تخصص خود را در یکی از گرایش‌های روانشناسی مانند روانشناسی بالینی، روانشناسی صنعتی و سازمانی، روانشناسی عمومی، روانشناسی سلامت یا مشاوره انتخاب کند. این مرحله شامل آموزش‌های تخصصی‌تر و تحقیقاتی در زمینه روانشناسی است.

• دکتری روانشناسی:

در مقطع دکتری، فرد به آموزش‌های پیشرفته‌تر و پژوهش‌های علمی در زمینۀ روانشناسی می‌پردازد. به ویژه در گرایش‌های بالینی و روان‌درمانی، در این مقطع افراد می‌توانند به مهارت‌های عملی در درمان بیماران روان دست یابند و توانایی تدریس در دانشگاه‌ها را نیز پیدا کنند.

توانمندی‌های روانشناس

برای اینکه یک روانشناس مؤثر و موفق باشد، لازم است که مجموعه‌ای از مهارت‌ها و توانمندی‌ها را دارا باشد. این توانمندی‌ها به شرح زیر هستند:

• مهارت‌های ارتباطی: روانشناس باید توانایی برقراری ارتباط مؤثر با مراجعان را داشته باشد. گوش دادن فعال، همدلی، درک احساسات و نگرانی‌های دیگران از ویژگی‌های مهم یک روانشناس است.
• تحلیل و ارزیابی رفتار: روانشناس باید قادر به تحلیل و ارزیابی رفتارهای فردی و جمعی باشد و به درستی نیازها و مشکلات روانی مراجع را شناسایی کند. این امر به او کمک می‌کند که روش‌های درمانی مؤثر و مناسبی را انتخاب کند.
• دانش در زمینه‌های مختلف روانشناسی: روانشناس باید اطلاعات گسترده‌ای در زمینه‌های مختلف روانشناسی داشته باشد. این اطلاعات به او کمک می‌کند تا درک عمیق‌تری از مشکلات مراجعان پیدا کرده و از روش‌های درمانی مناسب استفاده کند.
• اخلاق حرفه‌ای: روانشناس باید به اصول اخلاقی پایبند باشد؛ از جمله حفظ رازداری، احترام به مراجع و عدم تحمیل نظرات شخصی. این ویژگی‌ها برای ایجاد اعتماد میان روانشناس و مراجعان بسیار مهم است.

حوزه‌های کاری روانشناس

روانشناسان در حوزه‌های مختلفی فعالیت می‌کنند که شامل:

• روانشناسی بالینی: در این حوزه، روانشناس به درمان اختلالات روانی و رفتاری مانند افسردگی، اضطراب، اختلالات شخصیتی و مشکلات خانوادگی می‌پردازد.
• مشاوره: روانشناس در این زمینه به افراد کمک می‌کند تا با مشکلات زندگی روزمره مانند استرس، اضطراب، مشکلات ارتباطی و تصمیم‌گیری‌های مهم مواجه شوند.
• روانشناسی صنعتی و سازمانی: روانشناسان در این زمینه به بهبود عملکرد سازمان‌ها، ارزیابی کارمندان، مشاوره شغلی و مدیریت منابع انسانی می‌پردازند.
• روانشناسی آموزشی: در حوزه روان‌شناسی آموزشی یا روان‌شناسی تربیتی، روانشناس به دانش‌آموزان و دانشجویان در زمینه‌های تحصیلی، مهارت‌های اجتماعی و مدیریت استرس کمک می‌کند.
• روانشناسی سلامت: این روانشناسان به بررسی عوامل روانی مؤثر بر سلامت جسمی افراد می‌پردازند و به بیماران کمک می‌کنند تا با بیماری‌های مزمن و مشکلات سلامت روانی مقابله کنند.

درنهایت روانشناس فردی است که با دانش و مهارت‌های خود به بهبود کیفیت زندگی افراد کمک می‌کند. تحصیلات روانشناس شامل مقاطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری است که در هر مرحله تخصص‌های خاصی را می‌آموزد. توانمندی‌های یک روانشناس در ارتباطات، ارزیابی و درمان رفتارهای انسانی، دانش در زمینه‌های مختلف روانشناسی و اخلاق حرفه‌ای از ویژگی‌های مهمی هستند که به او در ارائه خدمات مؤثر کمک می‌کنند.

تراپیست کیست؟

تراپیست‌ها کسانی هستند که به درمان مشکلات روانی، احساسی و رفتاری افراد می‌پردازند. آن‌ها معمولاً از تکنیک‌های مختلف درمانی استفاده می‌کنند تا به مراجعان کمک کنند مشکلاتشان را شناسایی، درک و حل کنند. تراپیست‌ها می‌توانند در زمینه‌های مختلفی مانند روان‌درمانی، مشاوره و درمان‌های خاص در حوزه‌های مختلف سلامت روانی فعالیت کنند. تراپیست‌ها به مراجعان خود کمک می‌کنند تا راه‌های مؤثری برای مقابله با مشکلاتی مانند اضطراب، افسردگی، استرس، اختلالات شخصیتی و مسائل مرتبط با روابط خانوادگی یا شغلی پیدا کنند.

تحصیلات و مسیر شغلی تراپیست

برای تبدیل شدن به تراپیست، مسیر تحصیلی و حرفه‌ای مشخصی وجود دارد:

• تحصیلات روان‌شناسی:

کسانی که می‌خواهند به‌عنوان روان‌درمانگر یا روان‌شناس فعالیت کنند، باید ابتدا در رشتۀ روان‌شناسی تحصیل کنند. معمولاً این تحصیلات در مقطع کارشناسی آغاز می‌شود و سپس به کارشناسی ارشد یا دکترا می‌رسد. برای روان درمانگر شدن باید ابتدا روانشناس شد. این فرایند می‌تواند از طریق مطالعۀ رشتۀ روانشناسی و یا مشاوره به نتیجه برسد.

• تحصیلات تخصصی در درمان‌های خاص:

زمانی که روانشناس تصمیم به آغاز کار روان‌درمانگری می‌گیرد باید دوره‌های آموزشی خاصی را در رویکرد مشخصی بگذراند تا بتواند به تراپیست تبدیل شود. تراپیست‌ها در زمینه‌های خاصی مانند درمان‌های شناختی-رفتاری، درمان‌های مبتنی بر پذیرش و تعهد، طرحواره درمانی، درمان تحلیلی یا روانکاوی آموزش می‌بینند.

توانمندی‌های تراپیست

تراپیست‌ها برای ارائه خدمات مؤثر به مراجعان خود به مجموعه‌ای از مهارت‌ها و توانمندی‌ها نیاز دارند. برخی از مهم‌ترین توانمندی‌ها عبارتند از:

• مهارت‌های ارتباطی قوی: یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های یک تراپیست، توانایی برقراری ارتباط مؤثر با مراجعان است. گوش دادن فعال، ایجاد فضای امن و راحت برای گفت‌وگو و همدلی با مراجعان از مهارت‌های کلیدی در این حرفه هستند.
• توانایی تحلیل و ارزیابی: تراپیست‌ها باید توانایی تحلیل و ارزیابی مشکلات و نیازهای روانی مراجعان را داشته باشند. این امر به آن‌ها کمک می‌کند تا نیازهای مراجع را به درستی شناسایی کنند.
• به کارگیری تکنیک‌های درمانی: تا به این‌جا توانمندی‌های روانشناس و تراپیست مشترک است؛ اما در این مرحله راه آن‌ها از هم جدا می‌شود! پس از تحلیل و ارزیابی مشکل مراجع، روان‌درمانگر می‌کوشد با استفاده از تکنیک‌های درمانی به مراجع کمک کند.
• حفظ حریم خصوصی و اصول اخلاقی: تراپیست‌ها باید به اصول اخلاقی و حرفه‌ای پایبند باشند، از جمله حفظ حریم خصوصی مراجعان، احترام به حقوق آن‌ها و عدم قضاوت درباره مشکلات آن‌ها. این ویژگی‌ها برای ایجاد اعتماد میان تراپیست و مراجع بسیار مهم هستند.
• مهارت‌های حل مسئله: توانایی کمک به مراجعان در یافتن راه‌حل‌های مؤثر برای مسائلشان از دیگر ویژگی‌های یک تراپیست موفق است. این مهارت به فرد کمک می‌کند تا به طور منطقی و کارآمد مشکلات مراجعان را مورد بررسی قرار دهد.
• همدلی و حساسیت عاطفی: همدلی و حساسیت به مشکلات عاطفی مراجعان برای تراپیست‌ها حیاتی است. این ویژگی به تراپیست کمک می‌کند تا مشکلات روانی مراجع را به‌طور کامل درک کند و بهترین حمایت عاطفی را به آن‌ها ارائه دهد.

درنهایت تراپیست‌ها افرادی هستند که با استفاده از تکنیک‌های درمانی به بهبود وضعیت روانی و عاطفی مراجعان کمک می‌کنند. تحصیلات تراپیست‌ها معمولاً شامل مراحل کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترا در زمینه‌های مرتبط با روان‌شناسی، مشاوره و درمان است.

بهترین روانشناس در تهران

بهترین روانشناس در شیراز

بهترین روانشناس آنلاین

فرق بین روانشناس و  تراپیست چیست؟

در ادامه براساس مقالات وبسایت HEALTHLINE و وبسایت APA به بررسی شباهت‌ها و تفاوت‌های روانشناس و تراپیست می‌پردازیم.

شباهت‌های روانشناس و درمانگر:

در سطح کلی، روانشناسان و درمانگران هر دو متخصصانی هستند که می‌توانند در بهبود سلامت روانی افراد نقش مهمی ایفا کنند. هر دو می‌توانند به ما کمک کنند تا:

• سلامت روان خودمان را بهبود ببخشیم
• رفاه عاطفی خود را افزایش دهیم
• مشکلات رفتاری را برطرف کنیم

هر دو گروه روانشناسان و روان درمانگران باید مجوزهای لازم را دریافت کرده و تحت آموزش‌های حرفه‌ای برای ارائه خدمات درمانی به افراد قرار گیرند. هدف هر دو گروه کمک به افراد برای حل مشکلات روان‌شناختی است.

تفاوت‌های روانشناس و درمانگر:

تفاوت‌های اصلی بین روانشناس و روان‌درمانگر در مواردی چون توانایی تشخیص مشکلات روانی و رویکرد درمانی آن‌ها است. این تفاوت‌ها عبارتند از:

• سطح تحصیلات و آموزش:

درمانگران باید حداقل دارای مدرک کارشناسی ارشد در حوزه‌های مرتبط با روان‌شناسی یا روان‌درمانی باشند، در حالی که روانشناسان می‌توانند دارای مدرک کارشناسی، ارشد یا دکترا باشند.

• رویکرد درمانی:

روانشناسان معمولاً رویکردهای درمانی خود را بر اساس تحقیقات علمی و روان‌شناختی پیشرفته پایه‌گذاری می‌کنند. این تحقیقات شامل بررسی‌هایی در زمینه رفتار، رشد و شخصیت انسان است. در حالی که درمانگران بیشتر بر تکنیک‌های درمانی عملی و کاربردی تمرکز دارند و ممکن است آموزش‌های کمتری در زمینه تحقیقات علمی دیده باشند.

اگرچه روانشناس و درمانگر هردو می‌توانند به افراد کمک کنند تا با مشکلات روان‌شناختی خود کنار بیایند، تفاوت‌های عمده‌ای در زمینه تحصیلات، توانایی تشخیص و رویکردهای درمانی میان این دو گروه وجود دارد. بسته به نوع نیاز شما، ممکن است یکی از این متخصصان برای شما مناسب‌تر باشد.

روانشناسان می‌توانند به نگرانی‌های مربوط به سلامت روان افراد به شیوه‌های مختلفی کمک کنند. روانشناسان تا سطح ارزیابی‌های بالینی، انجام آزمون‌های روانی و مصاحبه تشخیصی می‌توانند به ما کمک کنند. 

برای مداخلات درمانی ما نیاز به تراپیست داریم! در واقع تراپیست کسی است که علاوه بر تحصیلات آکادمیک روانشناسی، دوره‌های آموزشی مشخصی برای یادگیری مداخلات درمانی گذرانده و مهارت روان درمانی را در خود پرورش داده است. چنین کسی می‌تواند به تغییر و درمان ما کمک کند. درمانگران بیشتر بر روی جنبه‌های عملی و روانی زندگی افراد تمرکز دارند.

روش‌های درمانی تراپیست‌

روان درمانی به عنوان مجموعه‌ای از روش‌ها و تکنیک‌ها برای کمک به افراد در کنار آمدن با مشکلات روانی و بهبود سلامت روان شناخته می‌شود. این روش‌ها می‌توانند به دو دسته اصلی تقسیم شوند: رویکردهای رفتاری و رویکردهای روانکاوی.

رویکردهای روان درمانی

هر یک از این رویکردها با هدف‌های خاص خود، تکنیک‌ها و روش‌های متفاوتی را برای درمان مشکلات روانی ارائه می‌دهند و خود نیز به رویکردهای جزئی‌تر تقسیم می‌شوند.

• رویکردهای رفتاری

رویکردهای رفتاری به درمان‌هایی اطلاق می‌شود که بر تغییر رفتارهای نادرست یا آسیب‌زا تمرکز دارند. این رویکردها بیشتر به مطالعه و تغییر رفتارهای آشکار و قابل مشاهده افراد پرداخته و اعتقاد دارند که رفتار انسان تحت تاثیر محیط قرار دارد. رفتاردرمانگران سعی می‌کنند رفتارهای ناسالم یا مشکل‌ساز را شناسایی کرده و از طریق تکنیک‌های خاص، آن‌ها را اصلاح کنند. رویکردهای رفتاری خود نیز به چند دسته تقسیم می‌شوند که برخی از آنان را بررسی خواهیم کرد:

• درمان شناختي-رفتاري (CBT):

درمان شناختي-رفتاري به طور عمده بر رابطۀ بين افکار، احساسات و رفتارها تمرکز دارد. اين رویکرد بر اين اصل استوار است که افکار منفي و نادرست مي‌توانند به رفتارهاي ناسالم و احساسات منفي منجر شوند. درمانگر در CBT به فرد کمک مي‌کند تا افکار و باورهاي منفي خود را شناسایی کرده و آنها را با افکار سالم‌تر و واقع‌بينانه‌تر جايگزين کند. هدف اين روش کمک به فرد در تغيير رفتارهاي ناسالم و بهبود رواني است.

•  طرحواره درماني (Schema Therapy):

طرحواره درماني يک رویکرد جامع است که بر اساس شناخت طرحواره‌هاي ذهنی بنيادي که افراد در کودکي مي‌سازند، تمرکز دارد. اين طرحواره‌ها مي‌توانند به باورهاي غيرمنطقي و رفتاري ناسالم در بزرگسالي منجر شوند. درمانگران در اين روش سعي مي‌کنند تا طرحواره‌هاي منفي را شناسايي و اصلاح کنند و به فرد کمک کنند تا الگوهاي رفتاري و فکري ناسالم خود را تغيير دهد.

• درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT):

درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر اهميت پذيرش احساسات، افکار و تجارب منفي و در عین حال تعهد به ارزش‌ها و اهداف زندگي تأکيد دارد. اين رویکرد کمک می‌کند تا فرد از مقاوت در برابر احساسات و افکار منفي خود دست برداشته و به جای آن با آن‌ها سازگاری داشته باشد و بر اساس ارزش‌هايش به سمت رفتارهاي معنادار و هدفمند حرکت کند.

• شفقت درماني (Compassion-Focused Therapy):

شفقت درماني بر کمک به فرد براي توسعه و تقويت شفقت به خود و ديگران تمرکز دارد. اين روش درماني به ويژه براي افرادي که با احساسات منفي قوي همچون شرم، گناه يا افسردگي دست و پنجه نرم مي‌کنند، مؤثر است. درمانگر در اين روش به فرد کمک مي‌کند تا مهارت‌هاي شفقت و پذيرش خود را تقويت کرده و در مواجهه با چالش‌ها و احساسات منفي، خود را درک و حمايت کند.

در مجموع، رويكردهاي رفتاري و شناختي-رفتاري به دنبال اصلاح رفتار و افکار نادرست هستند، اما هريک از اين روش‌ها با تاکيد بر جنبه‌هاي خاصي از تجربه انسان و الگوهاي رفتاري به درمان مي‌پردازد.

• رویکردهای روانکاوانه

روانکاوی که توسط فروید پایه‌گذاری شد، بر تحلیل و بررسی ناخودآگاه و تجربیات گذشته افراد تمرکز دارد. در این رویکرد، درمانگر به بررسی عمیق ناخودآگاه و تأثیر آن بر رفتار و احساسات فرد می‌پردازد. هدف روانکاوی این است که فرد بتواند با جنبه‌های ناخودآگاه ذهن خود آشنا شده و از این طریق با مشکلات روان خود مقابله کند.

•  روانکاوی کلاسیک (Freudian Psychoanalysis)

رویکرد کلاسیک روانکاوی به تحلیل عمیق ناخودآگاه و کشف تعارضات روانی که ممکن است در گذشته اتفاق افتاده باشند می‌پردازد. در این روش، افراد یاد می‌گیرند که با بازگویی تجربیات دوران کودکی خود و تحلیل آن‌ها به ریشه مشکلات خود پی ببرند.

روش‌های عمده روانکاوی کلاسیک عبارتند از:

1. تجزیه و تحلیل رویاها: در این تکنیک، روانکاو به تحلیل رویاهای بیمار می‌پردازد که ممکن است نشان‌دهنده افکار و احساسات ناخودآگاه او باشند.
2. تداعی آزاد: در این روش، فرد به طور آزاد و بدون سانسور هر چیزی که به ذهنش می‌آید را بیان می‌کند. این روش کمک می‌کند تا ناخودآگاه فرد آشکار شود.

• روان‌درمانی تحلیلی (Analytical Psychotherapy)

در روان‌درمانی تحلیلی تراپیست با در نظر داشتن اصول روانکاوی به مداخلات درمانی می‌پردازد. این نوع از درمان نسبت به درمان‌های رفتاری بلند مدت‌تر بوده و نتایج آن‌ نیز عمیق تر‌ است. رویکردهای تحلیلی به بررسی عمیق‌تر ذهن ناخودآگاه پرداخته و تحلیل‌های پیچیده‌ای از شخصیت فرد انجام می‌دهند.

•  روان‌درمانی پویشی (Dynamic psychotherapy)

این رویکرد بر فرایندهای ناهشیار، تعارضات درونی و تاثیر آن‌ها بر رفتار و روابط فرد تمرکز دارد. روان‌درمانی پویشی به افراد کمک می‌کند تا پویایی‌های درون‌روانی خود را بیش از پیش کشف کرده و برای حل آن‌ها اقدام کنند. روان درمانی پویشی به فرد کمک می‌کند تا الگوهای ناسالم را تغییر داده و با آگاهی بیشتر از خود، به سلامت روان دست یابد.

این جدول انواع مختلف رویکردهای روان درمانی را با شرح روش کار و اهداف درمانی آن‌ها نشان می‌دهد. هر یک از این رویکردها به نوعی به فرد کمک می‌کنند تا مشکلات روانی خود را شناسایی کرده و با آن‌ها مقابله کند، اما تفاوت‌هایی در رویکرد درمانی و تکنیک‌های مورد استفاده دارند. انتخاب رویکرد مناسب به نوع اختلال، نیازهای فرد و ترجیحات درمانی بستگی دارد.

درنهایت دریافتیم که رویکردهای روان درمانی به دو دسته اصلی رفتاری و روانکاوی تقسیم می‌شوند که هرکدام دارای زیرمجموعه‌ها و روش‌های خاص خود هستند. رویکردهای رفتاری بیشتر بر تغییر رفتارهای منفی و تقویت رفتارهای مثبت تمرکز دارند، در حالی که رویکردهای روانکاوانه به تحلیل ذهن ناخودآگاه و تجربیات گذشته پرداخته و به فرد کمک می‌کنند تا با مسائل عاطفی و روانی خود روبه‌رو شود. بسته به نیاز فرد، هر یک از این روش‌ها می‌توانند مؤثر واقع شوند و به او در بهبود سلامت روان کمک کنند.

آیا همه تراپیست‌ها روانشناس هستند؟

آیا همه تراپیست‌ها رونشناس هستند؟ نه لزوما! برای تراپیست شدن می‌توان در سه رشته‌ی روان‌شناسی، مشاوره و روانپزشکی تحصیل کرد.

• روانشناسی و مشاوره: اگر کسی از رشته‌های روانشناسی و مشاوره قصد تراپیست شدن را داشته باشد، بایستی ابتدا دو مقطع متوالی یعنی کارشناسی و کارشناسی ارشد و یا کارشناسی ارشد و دکترا را بگذراند. پس از اتمام دو مقطع دانشگاهی در این رشته فرد می‌تواند در دوره‌های آموزشی روان‌درمانگری شرکت کرده و به عنوان تراپیست فعالیت کند.
• روانپزشکی: پزشکانی که دوره آموزش پزشکی عمومی خود را که حدود هفت سال است به اتمام رساندند و در مقطع تخصص رشته روانپزشکی را انتخاب نمودند نیز پس از اتمام تحصیلشان می‌توانند برای آموزش دیدن در دوره‌های روان‌درمانگری اقدام کرده و به عنوان درمانگر فعالیت کنند.

به تراپیست مراجعه کنم یا روانشناس؟

همان طور که در  وبسایت MEDICINENET اشاره شده هنگامی که ما به دلایل مختلفی به دنبال کمک حرفه‌ای در زمینه سلامت روان هستیم، ممکن است سوالات مختلفی در خصوص انتخاب نوع متخصص به ذهنمان برسد. از جمله اینکه آیا باید به یک روانشناس مراجعه کنیم یا یک درمانگر؟

روانشناسان متخصصانی هستند که عمدتاً بر روی تشخیص مشکلات سلامت روان متمرکز می‌شوند. آن‌ها در حیطه مصاحبه بالینی، تشخیص و ارزیابی وضعیت روانی می‌توانند به ما کمک کنند اما برای هشیار شدن به آن‌چه در درونمان می‌گذرد و تغییرات پایدار و عمیق ما به مراجعه به تراپیست نیاز خواهیم داشت. در نهایت، مهم‌ترین نکته این است که هر دو متخصص می‌توانند به ما کمک کنند تا سلامت روان خود را بهبود ببخشیم.

کلام پایانی

در نهایت، تفاوت‌های میان روانشناس و تراپیست به عوامل مختلفی مانند سطح تحصیلات، نوع درمان و تخصص‌های مورد نیاز بستگی دارد. روانشناسان در حوزۀ تشخیص و ارزیابی اختلالات روان فعالیت می‌کنند. از سوی دیگر، تراپیست‌ها بیشتر بر روی ارائه درمان‌های عملی و مشاوره‌ای تمرکز دارند و به افراد در مدیریت احساسات و رفتارهای خود کمک می‌کنند. انتخاب میان این دو بستگی به نیازهای خاص فرد و نوع درمانی دارد که برای رفع مشکلات خود به آن نیاز پیدا کرده. مهم‌ترین نکته این است که هر دو متخصص به طور مؤثر می‌توانند در بهبود وضعیت سلامت روان افراد نقش داشته باشند و انتخاب درست بر اساس نیاز و نوع مشکل می‌تواند نتیجۀ بهتری را به همراه داشته باشد.