دکتر سمیرا رستمی

من سمیرا رستمی، فارغ‌التحصیل مقطع دکترا  روان‌شناسی تربیتی از دانشگاه شیراز هستم. رویکرد من در روان­درمانی روان­تحلیلی بلندمدت است. یادگیری کار بالینی را با سوپرویژن فردی شروع کرده‌ام و هم‌اکنون درمانگر کودک/رابطه والد و کودک در کلینیک آگاه شعبه‌ی شیراز هستم.

داشتن دانش نظری در کنار مهارت‌های عملی و سلامت روان برای درمانگران ضروری است. من از سال 1394 تا کنون در کارگاه‌های آموزشی و وبینارهایی مثل آسیب­شناسی تحلیلی، درمان مبتنی بر ذهنی­سازی و مداخلات دلبستگی محور، درس گفتارهای روان ­تحلیلی و دوره سه ساله ی آشنایی با نظریات روان­ تحلیلی و کاربست  آن، تحلیل رویا، درمان ترما، درمان بیماران دشوار، گوش دادن تحلیلی و اخلالق حرفه ای تحت آموزش بالینی با تمرکز بر رویکرد روان­ تحلیلی بلند مدت تحلیلی قرار گرفته‌ام. و در حال حاضر کاندیدای مرکز مطالعات روانکاوی ایران هستم.

کاردرمانی اثربخش علاوه‌بر تحصیلات به سلامت روان درمانگر هم بستگی دارد. بنابراین از سال 1396 تا کنون رواندرمانی دریافت کردم. مطالعات نظری من بیشتر در حیطه‌ی روان­درمانی کودک و نوجوان با تمرکز برروابط اولیه کودک-مراقب است و تمرکزم در روان‌درمانی بر کمک به کودک و نوجوان با اختلالات اضطرابی، افسردگی و وسواس است.

پژوهش‌های من در زمینه‌ی دلبستگی، هیجانات خودآگاه-اخلاقی شرم، گناه و همدلی، تمایزیافتگی خود، سازگاری تحصیلی، هویت­اخلاقی، خودبخششی و ذهنی­سازی بوده است و در کنار کار درمانی و آموزش فردی، علاقه‌مند به ورزش، هنر وادبیات هستم. تاکنون چند کارگاه آموزشی با موضوع اضطراب، اضطراب جدایی، رشد هویت اجتماعی- اخلاقی در کودکان، اعتماد به نفس ، فرزندپروری و مهار­ت­‌های ده­گانه زندگی با هدف تمرکز بر ظرفیت مواجهه با تعارضات فردی و بین فردی برای مخاطب کودک، نوجوان و والدین برگزار کرده‌ام.

تا آنجا که به یاد دارم همیشه در خصوص روان آدمی کنجکاو و مشتاق به دانستن بوده‌­ام. شناخت و ارتباط با خودم به عنوان یک انسان و دیگر انسان­‌ها همیشه برایم جذاب بوده و باور دارم که بالاخره همه دردها و زخم­های روان آدمی در سایه یک ارتباط پویا، دو طرفه، امن و سالم التیام می­‌یابد. حرف‌ه­ایم را دوست دارم چون مرا به خودم و دیگر انسان­‌ها نزدیک‌تر کرده است.

تلاش من در اتاق درمان همراه شدن و قدم زدن با درونیّات، خواسته‌ها و نیازهای آن دیگری است که آرزومندانه و مشتاق به بهبود پیش رویم نشسته است. اگر درمان را یک رابطه و فرایند درمان را چیزی شبیه سفر کردن به ناخودآگاهی تصور کنیم، بر این باورم که در رابطه درمانی و در طول این سفر آمادگی، شوق، تعهد و همکاری درمانجو به اندازه تعهد و تخصص درمانگر اهمیت داشته و این سفر را ممکن و دلچسب می‌­کند.