نیازی به دروغ نبود، اگر برخی حقایق برایمان ترسناک نبودند.

در زندگی انسان درد داشتن حقیقتی غیرقابل اجتناب است.

وقتی عصبانیتمان از دیگران را به سمت خودمان بر می‌گردانیم، افسرده می‌شویم.

وقتی بچه‌ها را بزرگ می‌کنید، در واقع بچه‌های آن‌ها را هم بزرگ می‌کنید. الگوها همیشه ثابت باقی می‌مانند.

شخصی که بخاطر اشتباهات مختلفی خود را تنبیه روانی می‌کند، پیشرفت را به‌عنوان «محرکی آزارنده» تجربه می‌کند زیرا که جلوی توبه کردن (و ادامه تنبیه خود) را می‌گیرد.

از همه چیز مهم‌تر این است که با خودت روراست باشی.

حتی احساسات ما در مورد خودمان هم دستخوش تحریف است و مرز و محدوده خویشتن ما، با ثبات و پایدار نیست.