چرا دوست مجازی؟
شده تا حالا با کسی در اینترنت و شبکه های مجازی آشنا شويد؟ شده فرزند نوجوان تان روابط مختلف دوستی را در اینترنت برقرار کند و شما از این وضعیت نگران باشيد؟
شاید تعجب کنید یا دنبال دلیلی باشید یا از خودتان بپرسید چرا بعضی ها دنیای واقعی را ول کرده اند و چسبیده اند به رفاقت هایی در واتس اپ، تلگرام و اينستاگرام و… که حتی تا به حال آن ها را نديده اند؟
یک دوست یا یکی از اطرافیان تان را که چنین ویژگی دارد و وقت زيادي را صرف دنياي مجازي مي کند تصور کنيد. به نظر شما این فرد روابط صمیمانه ای را در خانواده تجربه می کند؟ فکر می کنید در زندگی توانسته خود واقعی اش باشد و خودش را همان طور که بوده نشان دهد؟
ما در روان شناسی از اصالت حرف می زنیم
اصیل بودن یعنی اینکه من خود را همان طور که هستم می پذیرم و نشان می دهم. مادامی که من فردی اصیل باشم احساسات خود را سانسور نمی کنم و با خود و دیگرانی که روابطی صمیمانه دارم، صداقت خواهم داشت.
اما زمانی که نتوانیم در روابط مان پذیرفته شویم و با صداقت رفتار کنیم، اینجا همان جایی می شود که باید از دنیای واقعی فاصله بگیریم. وقتي من احساس کنم که دیگر جای زیادی برای صمیمیت و دوستی های اصیل در دنیای واقعی برایم نیست، آن وقت دنیاي واقعي ام را به دنيای مجازی منتقل می کنم. حالا من می توانم خودی باشم که همیشه آرزویش را داشتم. می توانم روابطی برقرار کنم که دیگران مرا دوست داشته باشند (هرچند غیرواقعی) و از درد و ناکامی اصیل نبودن و پذیرفتنی نبودن اندکی کم کنم.
حال در اين دنياي مجازي من دوستان زیادی می یابم، از دخترها ، پسرها و زن ها و مردانی که می توانم شب را تا صبح برايشان حرف بزنم و برایم حرف بزنند. از درد دل هایی که همیشه دوست داشتم مادرم بشنود اما هیچ وقت مرا نشنید. از رابطه خوبی با همسرم که همیشه آرزویش را داشتم اما هیچ وقت نشد. در این حال من همانی می شوم که دنبالش بودم. درون اين دنياي مجازي ممکن است نقابی به نام ثروت یا زیبایی بزنم تا شاید کمی بیشتر دوست داشتنی و خواستنی به نظر برسم. گاهی هم می توانم آدم خیلی مظلومی که آزارش به مورچه هم نمی رسد جلوه کنم. در هر صورت من در دنياي مجازي تلاشم را می کنم که خود را چنان نشان دهم تا افراد بیشتری را به خود جذب کنم.
من و دنياي واقعي
در چنین حالتی ممکن است من کمتر با افراد قبلی در دنیای واقعی همنشین شوم؛ کمتر با والدینم صحبت کنم، کمتر کنار همسرم باشم و بیشتر وقتم را با تلفن همراه و دوستان خود در دنيای مجازی سپري کنم.
ممکن است بگویند که افسرده شده ام، گاهی اوقات هم سرزنش می شوم که چرا وقتم را در دنیای مجازی می گذرانم؟! اما آنها جای من نیستند تا درک کنند و بفهمند که این خود نبودن، رابطه ای اصیل نداشتن و تنهایی یعنی چه…
کم کم از اندک افراد واقعی زندگی ام هم دور می شوم و در عوض پیوی و صفحه شخصی گوشی همراهم پر می شود از افرادی که شاید آنها هم مثل من باشند و شاید همگی درد مشترکی داشته باشیم. در این دنياي مجازي ممکن است اتفاقات ناخوشایندی هم برايمان رخ دهد؛ از سوءاستفاده مالی بگیر تا جنسی و عاطفی و چه زندگی هایی که به جدایی منتهی نمی شوند!
دنیای مجازی جای بدی نیست. مادامی که ما آن را واقعي و جايي براي اميال ارضا نشده خود بپنداريم، مي تواند آسيب زننده باشد و به جاي اين که ما را به خود نزديک تر کند، بيشتر ما را از خود واقعي مان دور مي کند.
بیشتر بخوانید:
- شبکه‌های اجتماعی، سایه‌های دروغین اجتماع
- می‌خواهم از خودم دفاع کنم در برابر آنچه برایم دردناک است
- پذیرش، فرآیندی دردناک اما شفابخش
- احساس گناه؛ نوشدارویی قبل از مرگ، و دمی مسیحایی بعد از مرگ
- مهارت‌های اجتماعی در کودکان
