اوتیسم در بزرگسالی + تشخیص و درمان اوتیسم در بزرگسالی

شاید کلمۀ «اوتیسم» را در فضای مجازی زیاد شنیده باشید. مثلا افرادی را دیده باشید که در ویدیویی دربارۀ ویژگیهای دارای اوتیسمشان صحبت میکنند و تجربهشان را به اشتراک میگذارند. اما تا جایی که ما میدانیم اختلال اوتیسم اختلالی کودکانه است. پس چگونه امروز بسیاری از افراد بزرگسال دربارۀ مشکلات اوتیستیکشان حرف میزنند؟ اختلال اوتیسم دقیقا چیست و چه کسانی را درگیر میکند؟ در این نوشته، جواب این سوالها را برای مخاطبین سایت آگاه شرح خواهم داد.
فهرست محتوا:
Toggleاوتیسم چیست؟
اوتیسم اختلالی عصبی رشدی محسوب میشود که در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) با اختلالات نقص توجه و بیش فعالی در یک گروه قرار میگیرد. اما منظور از اختلال عصبی-رشدی چیست؟
اختلالات عصبی-رشدی، اختلالاتی هستند که تحت تاثیر رشد و فرایندهای عصبی در فرد رخ میدهند. فرایندهای عصبی در مناطق خاصی از مغز مختل شده و تاثیراتش در رفتار افراد در طول رشد مشخص میشود. بیاید کمی این تعریف را سادهتر کنیم. چنین فردی در آغاز کودکی با مغزی به دنیا آمده است که در اکثر فعالیتهایش موفق است، اما در یک فرایند بهخصوص کمی لنگ میزند. برای مثال کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم، در قسمت پیشپیشانی مغزشان کمی مشکل دارند و این مشکل خودش را در رفتارهایشان نشان میدهد. اما تمام رفتارهای کودکان نشانهای از اختلال آنها نیست و شناسایی چنین اختلالاتی کار راحتی نیست. در اینجا باید به رشد کودک توجه کنیم. کودکان در سنین مشخصی، تواناییهای مشخصی را از خود بروز میدهند. برای مثال ما می دانیم که کودکان اولین کلماتشان را در 12 ماهگی تا 18 ماهگی بیان میکنند. اگر کودکی تا 2 یا 3 سالگی سخن نگوید، ممکن است این نشانه زنگ خطری برای یک اختلال باشد؛ بخصوص اختلال اوتیسم.
اوتیسم در بزرگسالان چگونه است؟
اختلال اوتیسم، از آغاز کودکی نشانههایش را به نمایش میگذارد. در واقع کودک از سنین بسیار پایین _ قبل از 5 سالگی_ نشانههای این اختلال را از خود بروز میدهد. پس اگر از اختلال اوتیسم در بزرگسالی صحبت میکنیم، به دو گروه از افراد اشاره داریم:
- افرادی که در کودکی تشخیص اختلال اوتیسم را دریافت کردهاند و در بزرگسالی با تاثیرات این اختلال در رفتار و زندگیشان دستوپنجه نرم میکنند.
- افرادی که با وجود داشتن این اختلال در کودکی تشخیص داده نشدهاند. اما در بزرگسالی با توجه به رفتارهایشان، تشخیص اختلال اوتیسم را دریافت کردهاند.
این دو گروه از افراد با توجه به داشتن اختلالی یکسان، رفتارهای متفاوتی از خود نشان میدهند. جلوتر در بخش عاقبت کودکان دارای اوتیسم، درمورد این اختلال و تاثیر آن در رفتارشان حرف خواهم زد. ابتدا بیایید در نشانههای این اختلال کمی دقیقتر شویم.
نشانههای اوتیسم در بزرگسالی
یکی از مهمترین مسائلی که باید در نوشتههای مربوط به اوتیسم در نظر بگیرید، این است که دانستههای ما از این اختلال بسیار کم است. در واقع ما در مورد این اختلال اطلاعات خیلی محدودی داریم. از همین اطلاعات کم، بخش بزرگی از دانستههای ما مربوط به کودکان دارای این اختلال است؛ مطالبی که در مورد بزرگسالان دارای اوتیسم میدانیم خیلی خیلی ناقص هستند. پس باید در نظر داشته باشید که هر چه که من در این نوشته به شما می گویم ممکن است در مقاله ای نقض یا کامل تر شود.
اوتیسم با عنوان Autism Spectrum Disorder یا اختلال طیف اوتیسم (درخودماندگی) در نوشتههای علمی شناخته میشود. اما منظور از طیف اوتیسم چه میتواند باشد؟
تمام افرادی که با اختلال اوتیسم شناخته میشوند ویژگیهای یکسانی ندارند. ممکن است برخی از آنها بسیار گوشهگیر و کاملا ساکت باشند و رفتارهای تکراری مانند تکان خوردن گهوارهای را مکرر از خود نشان دهند. یا اینکه برخی دیگر، به شکلی نامناسب دوستانه برخورد کنند، کمی پرحرف باشند اما نتوانند دروغ را از راست تشخیص بدهند و عاشق دانستههای خاص علمی باشند. پس نمیتوانیم از تمام کسانی که اختلال اوتیسم دارند انتظارات یکسانی داشته باشیم.
تمام افرادی که مبتلا به این اختلال هستند، از نوزادی نشانههای این اختلال را از خود نشان می دهند. اما ممکن است تنها آنهایی که ویژگیهای کاملا مشخص این اختلال را دارند، در کودکی تشخیص داده شوند. آنهایی که ویژگیهای پنهانتر این اختلال را دارند، ممکن است تا بزرگسالی بدون تشخیص باقی بمانند!
اختلال اوتیسم سه نشانۀ اصلی دارد که در این متن توجه ما به جلوۀ آنها در بزرگسالان خواهد بود:
ناتوانی در ارتباط اجتماعی
یکی از مهمترین ناتوانیهای کودکان طیف اوتیسم، ناتوانی در درک جهان از دریچۀ دید دیگران است. برای مثال اگر پدر یا مادرشان به هر دلیلی از درد به خود بپیچند، این کودکان متوجه علت آن نمیشوند؛ با خود میگویند من که دردی احساس نمیکنم، پس مشکل چیست؟
این ویژگی به دو شکل ممکن است در بزرگسالی خودش را نشان دهد. مطالعات نشان داده است افرادی دارای اوتیسم که از هوشِ کلی بالاتری برخوردارند، با افزایش سن تواناییهای اجتماعی بهتری کسب میکنند. ممکن است اینجا یا آنجا اشتباهاتی نیز بکنند اما در کل میتوانند زندگی اجتماعی نرمالی داشته باشند و دیگران را نیز تا حدی درک کنند. اما بزرگسالانی که هوش کلی پایینتری دارند و اختلال را به شکلی وخیمتر تجربه میکنند، چنین پیشرفتی از خود نشان نمیدهند. حتی برخی از مطالعات به بدتر شدن وضعیت آنها در زندگی اجتماعیشان اشاره میکند.
رفتارهای تکرارشونده
رفتارهای تکرارشونده، رفتارهایی مانند بال زدن یا تکان خوردن گهوارهای است که در کودکان طیف اوتیسم بسیار دیده میشود.
مطالعات نشان دادهاند که با بالاتر رفتن سن، رفتارهای تکرارشونده نیز کمتر میشوند؛ انگار که آنها میتوانند بهتر و بیشتر این رفتارها را کنترل کنند. اما باید استثنائاتی را نیز برای حالات وخیم در نظر بگیریم.
علایق خاص و محدود
کودکان مبتلا به این اختلال، علایق بسیار محدودی در زمینههای بسیاری خاصی دارند. آنها ممکن است عاشق یک حوزۀ علمی خاص، فعالیتی خاص یا هرچیز دیگری بشوند و دیگر به هیچ حوزۀ دیگری توجه نکنند. یکی از اولین افرادی که در دنیای روانشناسی تشخیص اوتیسم گرفت، نابغهای در ریاضیات بود. او قابلیت درک ریاضی فوق العادهای داشت و به همین دلیل توانست در بانک مشغول به کار شود. البته که همیشه افراد دارای اوتیسم با علایقی اینچنینی عاقبت خوشی ندارند. گاهی علایق آنها میتواند برای آنها آسیبزننده باشد، برای مثال کودک اوتیستیکی که مکررا دستش را گاز میگیرد.
اما مطالعات در مورد بزرگسالان طیف اوتیسم نشان میدهد با بالاتر رفتن سن، این افراد علایق متفاوتی کسب میکنند و به یک حوزه بسنده نمیکنند.
اما همچنان باید اشاره کنم که در بزرگسالان با هوش کلی پایینتر، داستان یکسان نیست. ممکن است آنها با افزایش سن به علایق خاص خود وفادار بمانند.
تشخیص اوتیسم در بزرگسالی
بزرگسالانی که گونۀ خفیفتری از این اختلال را دارند ممکن است خیلی دیرتر تشخیص داده شوند. به عبارتی افرادی که در طول رشد، دشواریهای کمتری در رفتارهایشان دارند بیشتر در بزرگسالی تشخیص داده میشوند.
این افراد ممکن است به خاطر اختلالات اضطرابی یا افسردگی تحت درمان قرار بگیرند؛ زیرا بزرگسالانی که در کودکی تشخیص داده نشدهاند، نشانههای مرتبط با اضطراب اجتماعی یا افسردگی از خود بروز میدهند. اما وقتی تحت درمان قرار میگیرند، ویژگیهای رفتاریای نشان میدهند که تشخیص روانشناس را به سمت اختلال اوتیسم هدایت میکند. رفتارهایی که برای تشخیص اهمیت دارند از این قرارند:
- نمیتوانند شغلشان را نگه دارند. همچنین در استمرار تحصیلاتشان مشکل دارند.
- در شروع یا نگه داشتن روابط عاطفی یا دوستانه مشکل دارند.
- برای مشکلاتی مانند اختلال یادگیری قبلا تحت درمان قرار گرفتهاند.
- طی سالهای رشدشان، ویژگیهای اختلالات رشدی-عصبی مانند بیشفعالی یا اختلالات یادگیری را از خود نشان دادهاند.
- در گذشته به خاطر اختلالات روانی دیگر مانند افسردگی یا اضطراب به مشاور مراجعه کردهاند.
از آنجا که این اختلال از آغاز کودکی نشانههایش را بروز میدهد، شاید لازم باشد از مادر و پدر مراجع دربارۀ سالهای کودکیاش سوال کرد. دوستهایی که در کودکی داشته، روابط او با آنها، علایق درسی یا اوقات فراغتش و ویژگیهای دیگر مربوط به اوتیسم لازم است بررسی شود. اگر این افراد در دسترس نباشند، از خود مراجع اطلاعات میخواهد.
باید حواستان باشد تستهای روانشناختی که ادعای تشخیص اوتیسم دارند، تنها میتوانند اطلاعات محدودی به شما بدهند. برای اینکه مطمئن شوید دارای این اختلال هستید یا نه، باید حتما به روانشناس متخصص مراجعه کنید.
دریافت مشاوره از روانشناس آنلاین
عاقبت کودکان اوتیسم در بزرگسالی
اختلال اوتیسم، یکی از اختلالاتی است که تاریخچهای طولانی ندارد. تمام تاریخ این اختلال به کمتر از 80 سال میرسد. اگر تمام مطالعاتی که از همان 80 سال پیش تا امروز انجام شده را در نظر بگیریم میتوانیم عاقبت این افراد به چهار دسته تقسیم کنیم:
- خوب: این افراد زندگی اجتماعی نرمال یا تقریبا نرمالی دارند. ممکن است دو یا چند دوست داشته باشند یا حتی در رابطۀ عاطفی باشند. در کار یا تحصیلشان نیز کارکرد رضایتبخشی نشان میدهند. ممکن است شغلی تماموقت یا پارهوقت داشته باشند و تا حدی مستقل از خانواده زندگی کنند. مشکلی در سخن گفتن ندارند و دایرۀ لغات مناسبی دارند. ممکن است گاهی نیاز به کمک داشته باشند، اما در کل از پَس نیازهایشان برمیآیند.
معمولا افرادی که زیر مجموعۀ این گروه هستند، همان بزرگسالانیاند که دیر تشخیص این اختلال را میگیرند. این افراد از هوش کلی بالاتری برخوردارند و همین ویژگی بهشان کمکی بزرگی میکند.
- مناسب: این افراد میتوانند تا حدی از خودشان حمایت کنند اما به کمک دیگران نیاز دارند. مقداری استقلال دارند اما همراه با کمک دیگران. آنها دوستان نزدیکی ندارند اما با خانوادهشان ارتباطی صمیمی برقرار میکنند. میتوانند مشغول کاری شوند یا اینکه درسشان را ادامه دهند اما همانطور که گفتیم تا جایی نیاز به کمک دیگران دارند.
این افراد نیز از هوش کلی متوسط رو به بالا برخوردار هستند و همین ویژگی به استقلالشان کمک میکند.
- بد: این افراد به وضوح ناتوانیهایی دارند و به حمایت مستمر نیاز دارند. ممکن است در حرف زدن مشکل داشته باشند. برای ارتباط عادی دایرۀ لغات کمی دارند. در اجتماع بدون کمک دیگری نمیتوانند ارتباط برقرار کنند؛ به همین دلیل دوستان نزدیکی ندارند. نمیتوانند کاری را به عهده بگیرند و در تحصیلشان نیز با اختلالات یادگیری روبهرو بودهاند.
- خیلی بد: تمام کلیشههایی که دربارۀ این اختلال میشنوید مربوط به این گروه است. این افراد تا حد زیادی به حمایت والدین و متخصصان احتیاج دارند. در حرف زدن ناتوان هستند و نمیتوانند ارتباط برقرار کنند. به هیچ عنوان نمیتوانند مستقل زندگی کنند و نیاز به مراقبت مستمر دارند؛ گاهی نیز این افراد ممکن است در آسایشگاههای روانی قرار بگیرند.
این کودکان به دلیل هوش کلی پایینتر، نمیتوانند پیشرفتی در زندگی کسب کنند. درصد افراد دارای اوتیسم با عاقبت بد و خیلی بد، درصد بسیار بالایی است که واقعا ناراحت کننده است.
چالشهای افراد دارای اوتیسم در بزرگسالی
طبق تمام چیزهایی که تا اینجا گفتم، شاید برای شما قابل حدس باشد که زندگی بزرگسالان طیف اوتیسم، به هیچ عنوان زندگی راحتی نیست. چالشهای روزانهشان، چالشهایی است که درکشان برای ما میتواند بسیار سخت باشد.
چالشهای زندگی اجتماعی افراد دارای اوتیسم در بزرگسالی
حتما یادتان هست که در مورد ناتوانی افراد دارای اوتیسم در برقراری روابط اجتماعی حرف زدیم. این گونه روابط شاید در کودکی اهمیتشان را نشان ندهند؛ اما هرچه فرد دارای اوتیسم بزرگتر میشود این مسئله برای او چالش بزرگتری ایجاد میکند. بسیاری از افراد دارای اوتیسم از این ناتوانی در رنج هستند و آن را ضعف بزرگی میدانند. نداشتن دوستان صمیمی، ناتوانی در برقراری ارتباط در محیط کار وتحصیل، نداشتن گروههای حمایتی مانند گروههای مذهبی و موارد مشابه دیگر، چالشهاییاند که بزرگسالان دارای اوتیسم باید با آن دستوپنجه نرم کنند.
اختلالات روانی دیگر
مطالعات نشان میدهند که بزرگسالان دارای اوتیسم، نشانههایی از حداقل یک اختلال روانی دیگر را تجربه میکنند. رایجترین این اختلالات، افسردگی، اضطراب اجتماعی یا اضطراب به طور کلی، وسواس جبری-عملی، اختلالات شخصیت مخصوصا اختلال شخصیت مرزی، سایکوز یا اختلالات عصبی-رشدی دیگر هستند.
وجود این اختلالات علاوه بر اختلال اوتیسم، چالشهای زیادی برای این افراد ایجاد میکند. برخی از این اختلالات نتیجۀ زندگی با اختلال اوتیسم و نداشتن حمایت کافی است. وجود حمایت و مراقبت خانواده یا دوستان میتواند کمک بزرگی به سلامت روانی این افراد بکند.
اختلالات پزشکی
اختلالات پزشکی که ممکن است برای افراد دارای اوتیسم به وجود بیاید به این شکل هستند: صرع یا تشنج، اختلالات خواب، مشکلات گوارشی، چالشهای متابولیسمی، بیماریهای مربوط به سیستم ایمنی و بیماریهای مربوط به سیستم عصبی مرکزی.
این اختلالات پزشکی نیز میتواند در اثر زندگی با اختلال اوتیسم ایجاد شود. بعضی از مواقع نیز این مشکلات از آغاز کودکی همراه فرد دارای اوتیسم بوده است. زندگی با اختلالات پزشکی برای هیچکس زندگی راحتی نیست، برای افراد دارای اوتیسم اما میتواند سختتر هم باشد.
همچنین بخوانید: اختلال شخصیت چیست؟ معرفی انواع اختلال شخصیت
آیا علائم اوتیسم در زنان و مردان بزرگسال با هم تفاوت دارد؟
اختلال اوتیسم توسط دو آقای رواشناس به نام کَنر و آسپرگر در کمتر از 80 سال پیش کشف شد. اما متاسفانه این آقایان بیشتر روی پسرهای مبتلا کار کردند تا دخترها. در میان تمام کودکانی که معاینه کردند، فقط 3 نفرشان دختر بودند. پس میتوانید تصور کنید بیشتر علامتهایی که برای این اختلال برشمردند، مطابق با ویژگیهای پسرانه بود تا دخترانه. همین مسئله باعث شد که حتی منابع روانشناسی نیز این اختلاف را در نظر نگیرند یا آن را طبیعی بدانند. اما امروزه میدانیم که این اختلاف طبیعی نیست.
علائم اوتیسم در زنان و مردان با همدیگر تفاوتهای زیادی دارند. در نظر نگرفتن این تفاوتها باعث شده است دختران و زنانی که از این اختلال رنج میبرند، تشخیص داده نشوند یا در بزرگسالی تشخیص داده شوند. اما این تفاوتها به چه شکل هستند؟
علائم اوتیسم، مانند رفتارهای تکرارشونده یا روابط اجتماعی محدود در پسرها و مردان بسیار واضحتر یا شدیدتر از دخترها و زنان است. پسری که مبتلا به این اختلال است، بیشتر امکان دارد که کاملا خودش را منزوی کند یا کاملا ساکت باشد و توانایی حرف زدن نداشته باشد. پسرها رفتارهای تکرارشوندۀ شدیدتری نشان میدهند؛ مانند تکان خوردنهای گهوارهای یا بال زدن و راه رفتن در خط راست.
اما در دختران و زنان شرایط فرق دارد. یکی از ویژگیهای زنان و دخترانی که مبتلا به اختلال اوتیسم هستند «نقاب زدن یا مستتر شدن» است. به این معنا که آنها تلاش میکنند تا میتوانند علائم اوتیسم را نشان ندهند و رفتار اطرافیانشان را تقلید کنند. اگر دایرۀ لغات کمتری دارند، کلمات دیگران را تقلید میکنند؛ از رفتارهای اجتماعی دیگران درس میگیرند، چند جوک یا داستان سرگرمکننده حفظ میکنند تا بتوانند روابط اجتماعی بهتری برقرار کنند. رفتارهای تکرارشوندۀ زنان بیشتر به شکل تیکهای خفیف است و شاید گاهی قابل تشخیص نیز نباشد. زنان احساساتشان را به درون میریزند؛ به همین دلیل بیشتر برای اختلالات افسردگی و اضطراب اجتماعی تشخیص داده میشوند. نشان ندادن این علائم و نقاب زدن، تشخیص را برای متخصصان بسیار سخت میکند.
همچنین بخوانید: آیا کودکان اوتیسم حرف میزنند؟
آیا تستی برای اوتیسم در بزرگسالان وجود دارد؟
تستهای متفاوتی برای اوتیسم در بزرگسالان وجود دارند. در اینجا تعدادی از آنها که در ایران رایج هستند را به شما معرفی میکنم:
- آزمون ضریب طیف اوتیسم (Autism Spectrum Quotient): این آزمون رایجترین تست در میان روانشناسان ایرانی است. آزمونی ساده و سرراست که از 50 سوال تشکیل شده که از مراجع به شکل پرسشنامه پرسیده میشود. نتایج این تست برای مشخص کردن میزان ویژگیهای اوتیسم در فرد است. این تست، به عنوان تستی اولیه و غربالگرانه استفاده میشود که به تنهایی نمیتواند اوتیسم را در فرد تشخیص دهد. این آزمون در ایران به زبان فارسی ترجمه شده است و در بیشتر کلینیکهای روانشناسی وجود دارد.
- مقیاس تشخیص اوتیسم (RAADS-R): این آزمون به صورت اختصاصی برای بزرگسالانی تهیه شده است که ممکن است اوتیسم داشته باشند اما تشخیص داده نشدهاند. این تست 80 سوال دارد که با کمک یک متخصص انجام میشود. این تست ابزاری مناسب برای متمایز کردن اختلال اوتیسم از اختلالات دیگر در فرد است. تستی جامعتر که در کلینیکهای روانشناختی ارائه میشود.
- تستهای دیگر: تستهای ADI-R و ADOS-2، تستهایی هستند که دقت بسیار بالایی دارند اما به صورت بسیار محدودی در ایران وجود دارند. تحلیل این آزمون بسیار پیچیده است و تنها متخصصان دانشگاهی آن را انجام میدهند. این آزمونها بیشتر به شکل مصاحبۀ رو در رو با مراجع و خانوادهاش انجام میشود. تست CAT-Q، تستی است که نقاب زدن یا مستتر شدن را در رفتارهای مراجع میسنجد. این تست برای سنجش زنان دارای اوتیسم مناسب است؛ اما در ایران ممکن است تنها در کلینیکهای تخصصی اوتیسم یافت شود.
راههای درمان اوتیسم در بزرگسالی
متاسفانه تا به امروز درمانی قطعی و مناسب برای اختلال اوتیسم یافت نشده است. اما درمانهایی برای کنترل علائم آن وجود دارد.
رواندرمانی برای اوتیسم در بزرگسالی
انواع رواندرمانی میتواند به بزرگسالانی که از افسردگی یا اضطراب اجتماعی در نتیجۀ اوتیسم رنج میبرند، کمک کند. درمان شناختی رفتاری برای مدیریت برخی از ویژگیهای این اختلال مناسب است و کمک میکند آنها باورهای سازگارانهتری را جایگزین باورهای ناسازگار کنند.
درمانهای مبتنی بر ذهنآگاهی کمک میکند نشانههای اضطرابی و افسردگی مدیریت شوند و درمانهای تحلیلی و روانپویشی کمک میکنند این افراد بتوانند پیچیدگیهای هیجانی و ارتباطیشان را مدیریت کنند.
درمانهای حمایتی و توانبخشی برای افراد اوتیسم بزرگسال
درمانهای زیادی وجود دارد که به افراد دارای اوتیسم کمک میکند زندگی راحتتری تجربه کنند. برای مثال آموزش مهارتهای اجتماعی، کار درمانی یا گفتار درمانی درمانهاییاند که به فرد دارای اوتیسم کمک میکنند ضعفهایشان را تا جایی که میتوانند تقویت کنند. گروههای حمایتی و گروه درمانی نیز راهی است برای افراد دارای اوتیسم که افراد دیگری مانند خودشان را ببینند و از حمایت همدیگر برخوردار شوند.
دارو درمانی اوتیسم در بزرگسالی
با تشخیص روانپزشک ممکن است مصرف داروهای روانپزشکی لازم باشد. البته هیچ دارویی به صورت اختصاصی برای اختلال اوتیسم وجود ندارد، اما برای ویژگیهای همراه با اختلال اوتیسم مناسب است. برای مثال برای افرادی که از اضطراب، افسردگی یا بیشفعالی در کنار اوتیسم رنج میبرند داروهایی تجویز میشود. البته که دارودرمانی زمانی بهترین نتیجه را دارد که همراه با رواندرمانی انجام شود.
نقش خانواده در حمایت از بزرگسالان دارای اوتیسم
- اولین و مهمترین کاری که خانوادۀ فرد دارای اوتیسم باید انجام دهد، یادگیری هرچه بیشتر در مورد اختلال اوتیسم است. با این کار متوجه محدودیتهایی که این اختلال ایجاد میکند میشوید و میتوانید درک و حمایت مناسبتری داشته باشید.
- خانوادۀ فرد دارای اوتیسم باید او را تشویق کند تا در کارهای روزمره، در حد توانش مستقل شود. در عین حال باید به او این اطمینان را بدهد که هر زمان به حمایت خانواده نیازمند شود، حتما از او حمایت خواهد کرد. خانواده باید در برابر او صبور و مهربان باشد.
- او را وارد جمعهای اجتماعی کند و نگذارد منزوی بماند، برای مثال او را وارد گروههای ورزشی یا موسیقی کند.
- فرد دارای اوتیسم عاشق روتین است و میخواهد همه چیز همیشه یکسان باشد؛ پس خانواده باید تلاش کند که برای او روتینی روزانه در نظر بگیرد که اضطراب روزمرۀ او را کمتر کند.
نقش جامعه در حمایت از بزرگسالان دارای اوتیسم
- جامعه باید برنامههای حمایتی و توانبخشی بیشتری برای افراد دارای اوتیسم در نظر بگیرد. از اشتغالشان حمایت کند و در صورت نیاز برای آنها کلاسهای یادگیری حرفه بگذارد. راهحلهایی را بیابد که افراد دارای اوتیسم بتوانند تحصیلشان را ادامه دهند و در آن موفق شوند.
- به افراد دارای اوتیسم در نیازهای پزشکی و روانشناختی کمک کند. همچنین مطمئن شود که خدمات مورد نیازشان در دسترس آنها قرار دارد.
- از نظر قانونی از آنها حمایت کند. قوانینی را در مراقبت و حمایت از افراد دارای اوتیسم تصویب کند. به شکلی که آنها نیز در کنار مردم زندگی راحت و شکوفایی را تجربه کنند.
- مهمتر از همه، در مورد اختلال اوتیسم اطلاعرسانی کند. اطلاعات لازم را به مردم بدهد و جلوی باورهای غلط درمورد این اختلال را بگیرد.
زندگی با اوتیسم در بزرگسالی
امیدوارم تا اینجا به این نتیجه رسیده باشید که زندگی با اوتیسم به هیچ عنوان زندگی راحتی نیست. محدودیتهایی که این اختلال به بار میآورد، بدون حمایتهای خانواده و اجتماع، برای فرد دارای اوتیسم بسیار کمرشکن هستند. باید به یاد داشته باشیم که افراد دارای اوتیسم به دلسوزی و ترحم ما نیازی ندارند. بلکه به موقعیتی نیاز دارند که بتوانند در کنار ما رشد کنند و زندگی دلپذیری داشته باشند. پس در رسیدن به این مقصد باید تا جایی که میتوانیم به آنها کمک کنیم.

درباره ملیکا راسخی پور
من ملیکا راسخی پور هستم و در حال حاضر مشغول تمام کردن سال آخر کارشناسی در رشتۀ روانشناسی هستم. شوق من نسبت به این رشته، از ترمهای آغازین، مرا به سمت خواندن کتابهای زیادی هدایت کرد. همین مطالعات مرا با رویکردهای روانکاوی کلاسیک و روانپویشی آشنا کرد. با خواندن کتابهای شخصیتهایی مثل فروید، یونگ و اتو رانک به مطالعات مردمشناسی و اسطورهشناسی با تمرکز بر تحلیلهای روانشناختی علاقۀ بسیار زیادی پیدا کردم. تمرکز من بر مطالعات بینرشتهای روانشناسی و تاریخ است؛ به شکلی که بتوانم با در نظر گرفتن تاریخ و هویت جمعی، رفتارهای غالب جامعه را بیشتر و بهتر درک کنم. امیدوارم در هدفم برای ارتقای آگاهی مخاطبان، تا میزانی حتی کم، موفق شوم.
نوشتههای بیشتر از ملیکا راسخی پور
دیدگاهتان را بنویسید